ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ότι έχεις χάσει τον εαυτό σου, στην υπέρμετρη θλίψη σου;Αν ναι μπορεί να με νιώσεις. Εγώ ποτέ δεν γνώριζα ποια ακριβώς είμαι, αλλά ήξερα πάντα τι θέλω!Και ζούσα ανακαλύπτοντας με! Κατά την διάρκεια αυτής της 'εγωκεντρικής' διαδικασίας, πάντα είχα στο μυαλό μου ότι για να συμπληρωθεί κάθε μου κενό, τώρα και στο μέλλον, έπρεπε να βρω κάποιον. Γιατί βλέπεις έχω τόσα πολλά να δώσω, κάτι που αυξάνει την ανάγκη μου για συντροφικότητα, αλλά δεν είχα βρει αυτόν που θα τα δεχόταν.Και έψαχνα..Ενώ παράλληλα έψαχνα να βρω και εμένα..Μετά από πολύ κούραση, γιατί έβρισκα ανθρώπους που δεν έπρεπε να βρω, μια μέρα συνέβη αυτό που δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς με λόγια.Ήμασταν φίλοι οπότε δεν μπορώ να πω το κλασικό τον είδα και έπαθα κοκομπλόκο, αλλά το μόνο που θυμάμαι ειλικρινά είναι τα μάτια μου ξαφνικά να κλειδώνουν στα δικά του. Τα μόνα που θυμάμαι είναι να θολώνουν όλα γύρω, να μην βλέπω τίποτα άλλο, το στομάχι μου να έχει δεθεί κόμπος, τα χέρια μου να τρέμουν,να μου έρχεται να κλάψω από το πλήθος συναισθημάτων που χόρευαν μέσα μου. Θυμάμαι χαρά, το χαμόγελο του, τα μάτια του, την φωνή του, τα χέρια του, όλα σαν να τα βλέπω τώρα που σου γράφω.Τόσο όμορφα.Και τότε μου είπαν ότι αυτό ήταν ο έρωτας που τόσο καιρό αναζητούσα. Και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι επιτέλους με βρήκε. Και μετά.. απλά μου έφυγε. Μέσα από τα χέρια μου. Όχι ο δικός μου έρωτας. Ο δικός του. Και μετά το μόνο που θυμάμαι είναι ένα μόνιμο και κακό πονοκέφαλο. Μια λύπη, που ενώ ότι το είχα βρει, έχασα ένα σπουδαίο κομμάτι του εαυτού μου. Και πέρασαν οι μέρες, οι μήνες και χειρότερα από όλα πέρασαν τα λεπτά, που όλα κατέρρεαν, ο,τι μικρό και μεγάλο έχτιζα με κόπο τόσο καιρό. Και ο,τι ήξερα από εμένα, δεν το ξέρω πια. Και προσπάθησα πολύ να το φέρω πίσω, με όλη μου την δύναμη, μέχρι που έχασα ότι είχε μείνει. Σίγουρα έχεις νιώσει άδειος, δεν μπορεί να είμαι η μόνη! Και προσπάθησα να με βρω ξανά αλλά δεν είχα την δύναμη να ψάξω. Και έβαλα τα δυνατά μου να καταλάβω τι θέλω, αλλά δεν το έβρισκα. Και με βρήκαν άνθρωποι, που άδειασαν περισσότερο το κενό μου. Που ρούφηξαν ότι τελευταίο είχε απομείνει από εμένα.Και δεν με ένοιαζε γιατί πως γίνεται να αδειάζεις ένα κενό. Ένα κενό που είναι γεμάτο από έναν άλλον άνθρωπο. Κι τώρα να 'μαι εδώ.Να γράφω αυτά που δεν έχω το κουράγιο να πω. Ανήμπορη περιμένω αλλά δεν ξέρω τι. Αν κάποιος με βρει παρακαλώ να με επιστρέψει πίσω.Η άδεια φίλη σας!