ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω στο μυαλό μου μια ύπαρξη, νομίζω πως είναι άντρας, που όταν δεν είμαι καλά μου λέει τι να κάνω, με παρηγορεί, με "αγκαλιάζει" γενικά με προσέχει. Θυμάμαι να το έχω αυτό κιόλας από την προεφηβεια. Δεν έχει αυτός ο άντρας ένα συγκεκριμένο πρόσωπο απλά υπάρχει εκεί. Δεν έχει κάποια συγκεκριμένη μορφή ούτε υπόσταση και όχι δεν τον ταυτίζω στο μυαλό μου με τον Θεό. Όταν συνειδητοποιω ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει και πως είναι απλά ένα κομμάτι μου απογοητευομαι. Βέβαια χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα... Είμαι τρελή του ξέρω. Απλά ήλπιζα μήπως δεν είμαι η μόνη.