ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που γενικά μου δημιουργεί μικροθεμάτα. Κλαίω με το παραμικρό. Απλά το σώμα μου αντιδράει έτσι σχεδόν στα πάντα. Όταν χαίρομαι, όταν κάτι είναι πολύ όμορφο, οταν συγκινούμαι και δυστυχώς, όταν έχω νεύρα, ή όταν νιώθω περιορισμένη και αισθάνομαι απειλή. Τα συναισθήματα μου σκάνε σαν κύματα αλλά υποχωρούν παρα πολύ γρήγορα. Είναι περίεργο, μπορεί κάποιος να με προσβάλει, να κλάψω από οργή και μετά από 20λεπτά να μην έχει καν σημασία. Δακρύζω κάθε πρωτοχρονιά, όταν θέλω πολύ κάτι (κάποιον) όταν υπερασπίζομαι μια άποψη με μανία... Ξέρω'γω όλοι νομίζουν πως κάτι πάει στραβά με μένα και με το δίκιο τους με θεωρούν υπερευαίσθητη, αδύναμη, πως με βασανίζει και καλά ένα κάτι που βρίσκει ασήμαντες αφορμές να εκδηλωθεί και άλλες μπούρδες. Αντιθέτως, δεν στεναχωριέμαι εύκολα και αν στεναχωρηθώ μπορεί και να μην κλάψω καν. Επίσης δεν αγχώνομαι και δεν κρατάω κακίες, όπως θα περίμενε κανείς. Παρασύρομαι απλά από την ένταση κάθε στιγμής και μου βγαίνει έτσι ,είναι σαν αυτό που λέμε ''Κατουρήθηκα από ενθουσιασμό''.