ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ότι δεν είμαι τίποτα σημαντικό γι' αυτόν. Απλώς ένας τρόπος να περνάει την ώρα του εδώ και κάτι χρόνια, όχι διαρκώς, κάθε φορά που βαριέται τη ζωή του. Μέχρι τώρα δεν το δεχόμουν, μέσα μου πίστευα ότι με αγαπάει χωρίς να σκέφτομαι πως δεν μπορείς να αγαπήσεις κάτι που δε γνωρίζεις. Αν λοιπόν μου φέρθηκε έτσι μέχρι τώρα, έπονται τα χειρότερα. Πλέον όμως δε με νοιάζει. Ό,τι και να κάνει, δε με πληγώνει, έχω συνηθίσει τα πισώπλατα χτυπήματά του. Ώρες ώρες επιμένω ακόμη στον εαυτό μου πως μ' αγάπησε αλλά το κακό κάρμα, οι κακές συναστρίες, το κακό τάιμινγκ κλπ κλπ...Δεν τον κατηγορώ που δε με σεβάστηκε καν (πόσο μάλλον να μ' αγαπήσει), γιατί ο εαυτός που του έδειξα δεν ήταν και ο καλύτερός μου ομολογουμένως. Κατηγορώ εμένα που δεν είδα και δε θέλω να δω καθαρά...αυτό που όλοι θα μου έλεγαν και αυτό που θα έλεγα κι εγώ στον εαυτό μου...ότι είμαι το πιο ηλίθιο πλάσμα στον κόσμο. Δεν πειράζει, ρε Γιάννη, ελπίζω τουλάχιστον εσύ να έγινες πιο ευτυχισμένος μέσα από αυτή την ιστορία.