ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι εδω και πολλα χρονια.Ο πατερας και η μητερα μου εχουν ο καθενας τα δικα του προβληματα(δε συνδεονται ολα απαραιτητα με το χωρισμο).Δε μπορω να τους κανω χαρουμενους κι αυτο με ποναει.Οταν ημουν μικρος τους θεωρουσα τους ηρωες μου που ποτε δε το βαζουν κατω,ειδικα τη μητερα μου τη θεωρουσα ως μια πολυ γενναια και δυνατη γυναικα.Καθως μεγαλωνω ομως καταλαβαινω περισσοτερα.Δε τους βλεπω πλεον ως γονεις-ειδωλα αλλα ως ανθρωπους τρωτους με συναισθηματα.Προσπαθουν και οι δυο με τον τροπο τους να μου κρυβουν τα προβληματα τους για να μην με στεναχωρουν αλλα με ποναει τοσο πολυ που δε μπορω να τους βοηθησω,κλαιω γιατι δεν αξιζουν αυτα που περνανε και αν οι συνθηκες ηταν διαφορετικες θα μπορουσαν και οι δυο να ειναι ευτυχισμενοι.Θεωρουν-οπως κι εγω-τα παντα ασκοπα,πως τιποτα δεν εχει σημασια.Θελω να τους κανω ευτυχισμενους αλλα ξερω πως ποτε δε θα το καταφερω απολυτα γιατι χρειαζονται κι αλλα πραγματα στη ζωη τους.Τους αγαπαω πολυ με τα λαθη τους και με τις ευαισθησιες τους.Ειμαι φοιτητης και αισθανομαι ενοχες,γιατι να περναω εγω καλα κι αυτοι να μιζεριαζουν,τι ζωη ειναι αυτη?Πως να τους κανω χαρουμενους???Δεν αντεχω αλλο πονο,τοση αδικια.Δε θελω να κανω ποτε παιδια γιατι με τα προβληματα που εχω κι εγω(επιρρεπης σε καταθλιψη κλπ)δε θα ειναι ευτυχισμενα.Εχω πελαγωσει.Θα εκτιμουσα λιγη βοηθεια και ευχομαι να αγαπατε και να δινετε ελπιδα στους γονεις σας.Τελικα κανεις δεν ειναι τοσο δυνατος οσο φαινεται.