ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τον τίτλο μπορεί να δίνεται η εντύπωση ότι γράφει άντρας την εξομολόγηση, αλλά όχι είμαι κοπέλα 24 χρονών. Έχω σοβαρό πρόβλημα με τη δέσμευση. Δηλαδή δεν μπορώ να βλέπω κάποιον κάθε μέρα, νιώθω ότι πιέζομαι, επιζητώ τις στιγμές μοναχικότητας. Οι φυσιολογικοι άνθρωποι βρίσκουν πολύ γοητευτικη την περίοδο που μόλις εχουν γνωρίσει κάποιον και αρχίσουν να βγαίνουν ραντεβού, τους αρέσει να γνωρίζουν εναν άνθρωπο από την αρχή, υπάρχει ένα μυστήριο. Ε εγώ δεν ειμαι έτσι. Προτιμώ τη φάση που έχεις ήδη αποκτήσει οικειότητα με κάποιον και έχει γίνει μέρος της ζωής σου. Το οξύμωρο είναι ότι ενώ νιώθω έτσι, το όνειρο της ζωής μου είναι να κάνω οικογένεια και να αγαπήσω κάποιον πολύ. Καμιά φορά νιώθω ότι είμαι πλέον οπαδός της αγάπης και το χάνω με τον έρωτα. Ίσως επειδή ερωτεύτηκα μόνο μια φορά στη ζωή μου, εχω ζησει αυτό το ''ιδανικό'' που πολλοί μπορεί και να μην το ζήσουν και ποτέ. Εχω περάσει από το στάδιο να θέλω να είμαι κάθε μέρα/όλη μερα με αυτόν, αλλά και τη μαγεία του να γνωρίζεις εναν άνθρωπο απο την αρχή. ήμουν τυχερη. όμως, από τότε τίποτα δεν έχει πλησιάσει κοντά σε εκείνο το ιδανικό. Ελα όμως που δε θέλω να ''δοκιμασω'' σε κανενός την πλάτη να κανω μια σχεση ,γιατι πολυ απλα δε μου φταιει σε τιποτα ο αλλος να του βγαλω ολα τα θεματα μου και τη δυσκολια μου να δεθώ. Και απλα είναι φορες που αναρωτιέμαι εαν απο εδώ και στο εξής θα πρεπει να αρχισω να συμβιβαζομαι με κατι λιγοτερο απο αυτο το ιδανικο που εζησα εκεινη τη φορά και να πιεσω τον εαυτό μου να είναι πιο ανοιχτός ή εάν θα πρέπει να κάνω υπομονή μέχρι να ξανανιώσω έτσι όπως είχα νιώσει τότε.