ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετα απο αλλεπαλληλες κακοποιητικες σχεσεις, βρηκα εναν ανθρωπο που με αγαπα οπως ειμαι, με φροντιζει και θελει να ειναι στο πλαι μου - και εχω ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΘΕΙ. Δε μπορω να πιστεψω οτι ειναι αληθινος. Δεν εχω συνηθισει καθολου να μου φερονται ετσι. Βγαινουμε, περναμε τελεια και την αλλη μερα ξυπναω μες στο κλαμα και τον πανικο, γιατι δε θελω να τον χασω και φοβαμαι οτι δεν τον αξιζω. Θελω να το βαλω στα ποδια, γιατι δεν εχω καμια απολυτως ιδεα για το πως να το διαχειριστω ολο αυτο. Δεν ξερω τι θα γινει αν τον χασω. Δε θελω να τον απογοητευσω. Ζω συνεχεια με το φοβο των προηγουμενων σχεσεων μου, και ειναι αδικο γιατι αυτος δε μου εχει δωσει κανενα δικαιιωμα. Το να αγαπας καποιον παιζει να ειναι το τρομακτικοτερο πραγμα στον κοσμο. Δεν ξερω τι να κανω. Καμε μερα θρηνω την πιθανη απωλεια του. Οταν σε εχουν εκμεταλλευτει τοσο στο παρελθον, οταν εχεις χασει την αξιοπρεπεια σου, οταν ερχεται το καλο εισαι σαν το δαρμενο παιδακι που δεν εχει αλλα δακρυα να χυσει, που χαιρεται με αυτο που εχει αλλα φοβαται τοσο πολυ να αφεθει που η θα σαμποταρει τον εαυτο του η θα κοκκαλωσει και δε θα κανει τιποτα.Ατομα που εχετε βρεθει σε σοβαρες κακοποιητικες σχεσεις και καταφερατε να συναντησετε εναν πραγματικα καλο ανθρωπο - πως το διαχειριστηκατε? Φοβοσασταν κι εσεις? Κοντευω να τρελαθω