ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άκουγα τις προάλλες σε ένα podcast του Lifo, έναν κοινωνιολόγο. Αναφερόταν στην δομή της ελληνικής οικογένειας. Σε κάποιο σημείο είπε: Στην χώρα μας, πολλοί από τους πόρους του κράτους στερούνται από τους νέους, για να πάνε προς τους μεγαλύτερους συμπολίτες μας. Όμως δεν έχουμε γεροντοκρατία - υποστήριζε ο κοινωνιολόγος, γιατί γίνεται εσωτερική αναδιανομή του πλούτου μέσα από την ίδια την οικογένεια. Με απλά λόγια, το κράτος δίνει λεφτά στους μεγάλους με διάφορες μορφές ( π.χ. παχυλές συντάξεις ή ακόμα και τον ΕΝΦΙΑ που τον πληρώνουν οι μικροί, για ένα ακίνητο που μπορεί να πάρουν μετά από 20-30 χρόνια όταν δεν θα το χρειάζονται πια.) Και οι μεγάλοι με την σειρά τους δίνουν μέρος αυτόν τον χρημάτων στους μικρούς, με την μορφή χαρτζιλικιού, μηνιαίου επιδόματος, δώρων κλπ. Αυτά ο κοινωνιολόγος. Όμως ένας θείος μου μεγάλης ηλικίας, μου είχε εξομολογηθεί κάποτε, ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος και βλέπει το λάδι στο καντήλι της ζωή του να τελειώνει, γίνεται όλο και πιο εγωιστής και θέλει να ζήσει την ζωή του (μετάφραση: ότι δώσαμε – δώσαμε). Αλλά πέρα από αυτό. Τι γίνεται στην περίπτωση που ΔΕΝ γίνεται αυτή η περιβόητη αναδιανομή; Δύο τρανταχτά παραδείγματα: Γονιός με διπολική διαταραχή (ημιμανία) και που δεν θέλει να θεραπευτεί γιατί δεν δέχεται ότι είναι άρρωστος, σπατάλα συστηματικά όλη του την περιουσία. Ή παιδί που δεν μιλά σους γονείς (για διαφόρους προσωπικούς λόγους) για δέκα ολόκληρα χρόνια. Και άλλα πολλά παραδείγματα που δεν αναφέρω για να μην κουράσω. Εν κατακλείδι για να μην έχουμε γεροντοκρατία, θα πρέπει το παιδι να βρίσκεται συνεχώς κάτω από την τυραννική μπότα της μάνας; Πόσο υγειές είναι αυτό; Αυτά ήθελαν να πω, όχι γιατί πιστεύω ότι θα αλλάξει ποτέ κάτι -ΔΕΝ έχω αυταπάτες, αλλά περισσότερο, για να τα βγάλω από μέσα μου (και μου γράψετε τα σχόλια σας, ίσως και να αιστανθώ ένα «τσικ» λιγότερο μόνος), μέσα σε αυτόν τον βόθρο που λέγεται ελληνική κοινωνία – οικογένεια. Σας ευχαριστώ.