2.9.2013 | 20:10
Ειλικρινά σας διαβάζω και απορώ....
κάθεστε και κλαίτε και κλαίτε και τα παίρνετε όλα επί πόνου και η ζωή φεύγει κι εσείς εκεί.Είλωτες του πόνου...Του και καλά προσωπικού σας πόνου.Όλα παλεύονται και όλα λύνονται και δεν χάνεται και κανένας,τα σοβαρά να κοιτάτε π.χ τον πόλεμο τον καπιταλισμό και την αρρώστια. Γεμίσαμε κλαψιάρηδες που τους απασχολεί ο έρωτας και μόνο, το φάσωμα με τον κολλητό τα προσωπικά προσόντα και το τι όζα θα βάψει τα νύχια τους.Βαρέθηκα να βλέπω κουφιοκέφαλους,δεν λέω σημαντικό πράγμα η προσωπική ζωή αλλά δεν ήρθε στρωμένη με ροδοπέταλα για κανέναν μας και όσοι το παλέψαμε με λογική και θάρρος τα καταφέραμε.Καλά για όσους τρολλάρουν βλέπε Μ.Π ας πούμε δεν το συζητώ,αυτοί είναι καμμένα χαρτιά άλλου αιώνα με βολεψακίστικες ηλίθιες απόψεις.Μπορώ να αναφέρω κι άλλα παραδείγματα αλλά δεν είναι αυτό το concept μου.Η μαγκιά είναι ακόμα και τα μαύρα να τα φοράς με αξιοπρέπεια και όταν χάνεσαι από κάτι ή βιώνεις μια προσωπική ήτα να το κάνεις γαργάρα να το ξεπερνάς και να διορθώνεις τα λάθη σου.Αφιερωμένο το παρόν κείμενο και στον φλώρο ξανθό που το κόκκινο φουστάνι είναι το αγαπημένο του...Ας υπογράψω σήμερα ως η πέμπτη διάσταση του κόσμου...