Κορίτσι μου, όσο μεγαλώνεις θα συνειδητοποιείς ότι στη ζωή μας θα υποστούμε πάρα πολλές αδικίες ενώ για τις περισσότερες από αυτές δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να τις αποφύγουμε αλλά ούτε να αντιδράσουμε. Ανά πάσα στιγμή στον κόσμο εκατομμύρια άνθρωποι δέχονται μία αδικία, από τις πιο σοβαρές (τους δολοφονούνε, βιάζουν, κλέβουν, bullying, είναι παιδιά και δουλεύουν 16 ώρες την ημέρα σαν σκλάβοι για ένα κομμάτι ψωμί) μέχρι και τις λιγότερες (δεν σου μιλάει η κολλητή σου γιατί νομίζει ότι αρέσεις στο αγόρι της, η δασκάλα σε έβαλε τιμωρία γιατί νόμιζε ότι αντέγραψες κλπ). Το αίσθημα της αδικίας μπορεί να είναι αβάσταχτο. Μόνο στον εαυτό σου κάνεις κακό με το να κάθεσαι να βράζεις, να στενοχωριέσαι, να κλαις για ότι άδικο σου συμβαίνει. Πρέπει να το αποδεχτείς κάποια στιγμή για να μπορέσεις να προχωρήσεις, γιατί μετά θα σου τύχει κάτι άλλο και μετά κάτι άλλο. Δεν είναι τυχαία η φράση "ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο" κι εσύ πρέπει να γίνεις δυνατή για αυτά που έπονται. Δεν τα λέω για να σε μελαγχολήσω, το αντίθετο, πιστεύω ότι η ζωή είναι υπέροχη αλλά πως την βλέπουμε και πως αντιμετωπίζουμε τις αναποδιές είναι αποκλειστικά στο δικό μας χέρι. Το τι κάνεις μετά εσύ μετά από μία αδικία μετράει, αν μπορείς να την αφήσεις πίσω σου έχεις νικήσει μία μάχη.
29.10.2016 | 23:32
Είμαι 14
Οι γονείς μου χώρισαν πριν πεντε χρόνια γτ ο μπαμπας μου ειχε γκόμενά και ήταν αδιάφορος προς εμάς.Εγώ με τη μητέρα μου μετακομίσαμε στην ίδια περιοχή και ο αδερφός μου (3χρονια πιο μεγαλος) έμεινε με τον μπαμπά μ γτ ήταν πιο ανεξάρτητος.Πριν τρια χρονια η γκόμενά μετακόμισε στο πρώην σπιτι μου και έφερε και το παιδί της μαζί(7 χρονων).Φετος έμαθα ότι το παιδί αυτό είναι του μπαμπά μου και ότι ο αδερφός μου καπνίζει διάφορες ουσιες(ευτυχως το καταλαβε νωρις και σταματησε).Την διάρκεια αυτών των χρόνων ο μπαμπας μου πήρε ένα σκυλάκι για εμάς.Να σημειώσω εδώ ότι η μητερα μου δεν μας άφηνε να πάρουμε σκυλο και μολις χωρισε μας τον πήρε.Τελως πάντων φέτος πήγανε διακοπές και πήραν και τη Αρια μαζι(ο σκυλος) και την εχασαν.Την Επόμενη μέρα μίλησα με τον μπαμπά μ και δεν μου ειπε τπτ και όταν πήγα στις γιαγιάδες μου είπαν ότι χάθηκε.Με τα πολλά γύρισαν πίσω χωρίς τη Αρια και έκλαιγα έναν ολόκληρο μήνα κάθε μέρα..Μετά από δυο μήνες κάπου την βρήκαν και την έφεραν πίσω αλλά ήταν έγκυος μόλις γέννησε δεν ήταν δυο μήνες που ήταν στο σπίτι την πήρε η γκόμενά μαζί με τα σκυλάκια και πήγε και την πούλησε σε γυφτους...Εχει περασει ενας χρονος από τότε που έγινε αυτό και κλαίω κάθε μέρα..Δεν εχω μιλήσει στον μπαμπά μου από τότε που έμαθα τι το επέτρεψε αυτό...Νιωθω ότι λυπεί ένα κομμάτι του εαυτού μου από τότε που έφυγε..Το θεωρείτε σωστό? * κραξτε αφοβα
2
