Ο φίλος μου, πριν να είναι μαζί μου, τύχαινε να βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με σένα. Ήσυχος, κόμπλαρε τρομερά με τις κοπέλες, με χαμηλή αυτοπεποίθηση, αλλά έξυπνο και καλό παιδί. Πραγματικά ό,τι ακριβώς περιέγραψες μου θύμισε εκείνον και τον καλύτερό του φίλο.Τα ξέρω αυτά γιατί τον ήξερα μερικά χρόνια πιο πριν και μου είχε ανοιχτεί αρκετά,μιας και ήμουν από τα ελάχιστα κορίτσια που έκανε παρέα. Όταν περάσαμε στην πόλη που είμαστε τώρα (πριν τα φτιάξουμε εννοώ), λόγω όλων αυτών, αντί να προσπαθήσει να αλλάξει την κατάσταση, κλείστηκε τρομερά στον εαυτό του, και χαθήκαμε για πάρα πολλούς μήνες.Κάποια στιγμή με την παρέα μου κάναμε ένα αρκετά μεγάλο πάρτυ και ουσιαστικά καλέσαμε όποιον ξέραμε. Ήταν κι εκείνος καλεσμένος και μετά από πολλή πίεση και προς έκπληξη όλων μας ήρθε. Σε κάποια φάση αφού είχαμε πιει αρκετά, και ενώ μιλούσαμε όλο το βράδυ, το ένα έφερε το άλλο και τελικά κάναμε κάτι. Μου άρεσε ανέλπιστα πολύ. Μετά βγήκαμε χαλαρά μερικές φορές έξω και καταλήξαμε και οι δύο πολύ ερωτευμένοι σε σχέση.Όλα αυτά δε σου τα είπα γιατί υπονοώ ότι για να βρεις κοπέλα πρέπει να γίνεις λιώμα σε κάποιο πάρτυ και να αρπάξεις όποια βρεις μπροστά σου. Στα είπα γιατί θέλω να τονίσω το τετριμμένο ότι ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η τύχη. Απλά πρέπει να την βοηθήσεις κι εσύ. Μην κλείνεσαι στον εαυτό σου, αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα δεις πόρτες μισάνοιχτες. Και το κυριότερο, μην κατηγορείς τον εαυτό σου, έχε του πίστη και μη βάζεις χρονοδιάγραμμα στις εμπειρίες σου, και φυσικά μη νιώθεις ντροπή. Όλα θα γίνουν όταν χαλαρώσεις, αποδεχτείς την κατάσταση και τον εαυτό σου.Όταν θα βρεις μια κοπέλα που θα νιώθεις άνετα να της μιλήσεις, που θα σε καταλάβει, που δε θα σε κομπλάρει, τότε μη διστάσεις, μη την αφήσεις. Δε θα χάσεις και τίποτα.Και φυσικά είναι πολύ καλό που άρχισες να κάνεις παρέα και με κοπέλες, λειαίνεις το έδαφος. Στην τελική όλοι άνθρωποι είμαστε με τις ανασφάλειες και τους φόβους μας, άντρες γυναίκες.Καλή σου τύχη και μην απελπίζεσαι. :)
23.9.2015 | 03:31
Ειμαι 19 χρονων και δεν εχω κανει ακομα σχεση
Καλησπερα σαςΕιμαι αγορι 19 χρονων και μεχρι τωρα δεν εχω κανει ακομα σχεση.Για καποιους μπορει να θεωρουμαι ακομη μικρος,αλλα η πραγματικοτητα ειναι οτι τα χρονια περνανε και δεν εχει αλλαξει κατι δραματικα...Φοβαμαι οτι θα μεινω για παντα μονος...Ας κανουμε ομως μια συντομη ανασκοπηση.Απο παντα ειμουν ντροπαλος.Οχι σε εξτριμ σημειο,αλλα...Με ατομα που ξερω εστω και λιγο μπορω να μιλησω αρκετα,ποσο μαλλον με τους φιλους μου,αλλα οταν γνωριζω καποιο νεο ατομο,ειδικα κοριτσι,κομπλαρω πολυ.Το οποιο καθιστα δυσκολο το φλερτ.Στο σχολειοειχα καποιους φιλους,αλλα με ελαχιστους σχω κρατησει σχεσεις.Τωρα στο πανεπιστημιο,εχω κανει αρκετες παρεες για τα δεδομενα μου.Τα αλλα παιδια ειναι φυσιολογικα,ενω για 1η φορα κανω αρκετη παρεα με μερικα κοριτσια.Οσο για την οικογενεια,πιστευω οτι αθελα της συνεβαλλε,αν οχι καθορισε,το προβλημα λογω υπερπροστασιας(παλια οχι τωρα).Δεν ειναι τυχαιο οτι η συνομηλικη αδερφη μου επισης δεν εχει κανει τιποτα μεχρι στιγμης.Θα με ρωτησετε"Δεν σου αρεσε καποιο κοριτσι μεχρι τωρα?".Φυσικα και μου αρεσε!Ειχα εναν μεγαλο κρυφο ερωτα στα γυμνασιακα χρονια.Στην γ λυκειου εφτασα πιο κοντα απο ποτε σε μια σχεση.Ειμασταν αρκετα κοντα,αλλα τελικα μετα απο πολλους μηνες,αυτη μαλλον ξενερωσε που δεν εκανα ξεκαθαρη κινηση ή απλα δεν με ηθελε.Γενικα,δεν εχω βγει ποτε 1ν1 με καποια κοπελα.Τωρα,στο πανεπιστημιο,κανω αρκετη παρεα με 2-3 κοριτσι,αλλα ειμαστε φιλοι.Γενικ,τα τελευταια 2 χρονια εχω ανοιχτει καπως και μιλαω σε κοριτσια.Τελοσπαντων,δεν θελω να μακρυγορω αλλο...Ευτυχως που εχω εναν φιλο σε ακριβως την ιδια κατασταση και λεμε τα δικα μας.Αν εξαιρεσεις αυτο νιωθω πολυ ΝΤΡΟΠΗ.Βλεπω ολους τους φιλους και τις παρεες μου να συζητανε για τις ερωτικες τους εμπειριες και δεν εχω τι να πω.Οσο περναει ο καιρος νιωθω ολο και πιο πολυ ως σκαρτο κομματι της κοινωνιας...Νιωθω και ντροπη προς την οικογενεια μου...Ο πατερας μου προσπαθει διακριτικα να με βοηθησει με πολυ ανορθοδοξο κατεμε τροπο,με τον οποιο δεν συμφωνω.Που και που(καλη ωρα τωρα),με πιανουν κρισεις πανικου..Φοβαμαι οτι καθως περναν οι μερες,οι μηνες,τα χρονια,θα βρεθω ξαφνικα Χ χρονων μονος.Και κλεινοντας,δεν πιστευω οτι ειμαι ο πιο ποθητος ανδρας στον κοσμο,αλλα υπαρχουν πολυ χειροτεροι απο μενα που ειχαν τις επιτυχιες τους...Δεν θελω να μπω σε λεπτομερειες και να φανω εγωκεντρικος,αλλα δεν υστερω τοσο στην εμφανιση οσο και στον πνευματικο επιπεδο.Απλως δεν εχω αυτοπεποιθηση.Θα ειμουν ψευτης αν ελεγα οτι δεν αισθανομαι την κοινωνικη πιεση,αλλα πραγματικα θα ηθελα να ζησω τον ερωτα...
2
