19.12.2015 | 16:09
είμαι
Μαθήτρια τριτης λυκείου.. Γενικά σαν άνθρωπος δεν ειμαι υπερβολικά ευαίσθητος και ευάλωτος.. οι φίλες μου με αποκαλούν "Βούδα" και όχι φυσικά λόγω κιλών αλλά λόγω συμπεριφορας..στην τάξη μου έχουμε ένα αγόρι το οποιο είναι ένα χρόνο μεγαλύτερο μας..και έχει πρόβλημα και στα δύο πόδια του με συνέπεια να περπατά με πατερίτσες και ένα προβλήματακι οσον αφορά το κράτημα πραγματων .. Δεν έχει κάποιο νοητικό προβλημα..του μιλάω συχνα..γενικά στα διαλείμματα του κάνω παρέα..γελάει συχνά μαζί μου..μια μέρα είχαμε γυμναστική λοιπόν και τρεχαμε γύρω γύρω από το σχολείο εγώ δεν ήθελα να τρεξω και μπήκα κρυφά μέσα και τον είδα να κλαίει..τον Ρώτησα τι έχει και μου ειπε τίποτα..δεν επεμεινα..ηξερα τι είχε..ενιωσα πολύ άσχημα και Έκλαψα..κρυφά βέβαια από αυτόν..δεν ήξερα τι να κάνω για να νιώσει καλύτερα..και αυτό πιστεύω ήταν το μεγαλύτερο ελάττωμα μου..σε στιγμές που ήταν εντάξει τον έκανα να γελά..και όταν έκλαιγε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα........