26.11.2017 | 22:59
Ειμαι
ενας καμενος δυστυχισμενος ανθρωπος. Η δυστυχια μου με γειωνει συναισθηματικα. Η ζωη μου ειναι παντελως αδιαφορη. Συνεχιζω απο συνηθεια. Εχω χασει το παθος μου. Δε ξερω καν για ποιο λογο ακομα συνεχιζω. Τα πραγματα σιγουρα δε μπορουν να γινουν καλυτερα. Χειροτερα σιγουρα. Και δεν κανει οι δικοι μου να με βλεπουν χαλια. Δεν καταλαβαινουν. Δε μπορουν να καταλαβουν. Ειναι χαζοι. Νομιζουν πως η ζωη συνεχιζεται, οτι πρεπει να συνεχιστει. Οτι δεν ειναι φυσιολογικο εγω ακομα αυτον να σκεφτομαι, ακομα να τον αγαπω, ακομα να κλαιω, ακομα να μιλαω γι αυτον. Δεν το καταλαβαινουν. Μου αρνουνται το δικαιωμα στο πενθος. Εχω μια τρυπα μεσα μου που ολο μεγαλωνει. Καποια στιγμη θα με καταπιει ολοκληρη. Αλλα δε με νοιαζει. Δε με νοιαζει τιποτα πια.
