ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν κρατάω με τίποτα κακία ότι και να μου έχουν κάνει. Μπορεί να μην εκτιμάω πολύ κάποιον, αλλά πάντα αφήνω την πόρτα ανοιχτή και πάντα βοηθάω αν χρειαστεί. Δεν εννοώ με αυτό ότι μένω σε τοξικές καταστάσεις αλλά πιο πολύ ότι δεν πληγώνομαι εύκολα άρα δεν έχω αρνητικά συναισθήματα. Για παράδειγμα ο πρώην μου ήταν ύπερ ηλίθιος και σκέφτομαι ότι αν τον έβλεπα στον δρόμο θα χαιρόμουν να δω τι κάνει και να του μιλήσω ακόμα και αν δεν θα τον ήθελα ούτε για φίλο ούτε για σχέση. Οκ προφανώς και είχα στεναχωρηθεί πολύ όταν μου φερόταν άσχημα και έκλαιγα συνέχεια, αλλά πλεόν δεν νιώθω τίποτα κακό για αυτόν, απλά ξέρω ότι δεν κολλάμε. Επίσης δεν ξέρω αν όντως αντιπαθώ κάποιον, η αν απλά υπάρχουν άτομα που δεν συμπαθώ το ίδιο. Για παράδειγμα μία κοπέλα που κάναμε κολλητή παρέα σταμάτησε ξαφνικά να μου μιλάει και τώρα μου στέλνει για σημειώσεις. Όταν σταμάτησε να μου μιλάει δεν στεναχωρήθηκα σχεδόν καθόλου. Σκέφτηκα ότι απλά έχει κάποια θέματα και το αγνόησα. Τώρα όταν θέλει βοήθεια της την δίνω γιατί ξέρω ότι ζορίζεται με διάφορα. Επίσης μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να περνάει ποιοτικό χρόνο μέχρι και με τον χειρότερο εχθρό μου σε εισαγωγικά. Δηλαδή όποιος και να έιναι και΄ότι και αν έχει κάνει, σίγουρα έχει κάτι να πει και σίγουρα δεν είναι τέρας για να αξίζει τον θυμό μου. Η επιφανειακή απάντηση στην ερώτηση μου θα μπορούσε να είναι ότι είμαι καλός άνθρωπος, αλλά έχω αρχίσει να νομίζω ότι απλά είμαι αδιάφορη. Δεν δένομαι με τίποτα με φίλους, μπορεί να μοιραστώ τα πάντα, να περάσω πολύ χρόνο, αλλά ότι και να μου κάνουν παίζει να μην ασχοληθώ καθόλου. Ο μόνος στον οποίο μπορώ να θυμώσω είναι το αγόρι μου που θεωρώ άμα χωρίζαμε σε 1-2 μήνες θα τον αντιμετώπιζα όπως τους άλλους. Είναι νορμαλ αυτό; Ίσως φταίει που μισώ να περνάω χρονό ξενερωμένη με πράγματα πέρα του έλεγχου μου.