ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το πρόβλημά μου η αυτοπεποίθησή μου ή μάλλον η ανυπαρξία της... Κανονικά θα πρέπει να πάω σε ψυχολόγο αλλά κωλώνω προς το παρόν και γράφω εδώ, όχι για υποστήριξη ή βοήθεια, απλώς για να το βγάλω από μέσα μου. Όσο περνούν τα χρόνια βλέπω πως φοβάμαι να κάνω όλο και περισσότερα πράγματα. Όλα ξεκίνησαν πριν 8 χρόνια στο γυμνάσιο που με έλεγαν όλοι άσχημη-ακόμα και μερικοί καθηγητές μου έλεγαν να βγάλω τα γυαλιά ή να πιάνω αλλιώς τα μαλλιά μου για να βγαίνω πιο καλή στις φωτογραφίες, τραγίλα μέγιστη. Μετά "το ασχημόπαπο έγινε κύκνος" αλλά τώρα νιώθω μια όμορφη γλάστρα. Κι ας τελειώνω τη σχολή μου του χρόνου στα χρηματοοικονομικά κι ας διαβάζω λογοτεχνία κι ας δουλεύω παράλληλα κι ας κάνω χίλια δυο άλλα πράματα παράλληλα. Με βλέπω και μου αρέσω, αλλά όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε άλλους νιώθω λίγη. Ήμουν μέλος σε θεατρική ομάδα και ενώ αρχικά άκουγα πολύ καλά σχόλια έπειτα σταμάτησα γιατί ντρεπόμουν ή μάλλον φοβόμουν να παρουσιάσω κάτι αφού εγώ δεν ξέρω να τραγουδάω ή να χορεύω σωστά όπως οι υπόλοιποι. Φοβάμαι ακόμα και τη γνώμη μου να πω για κάποια θέματα, γιατί όσες φορές κι αν έχω εναντιωθεί σε κάτι πάντα βρίσκουν τρόπο να με "ταπώσουν" κι όχι με σοβαρά επιχειρήματα απαραίτητα και ειδικά ο πατέρας μου που αν πω πως ο τοίχος είναι λευκός θα με πείσει πως δεν είναι λευκός αλλά άσπρος. Από μικρή ακούω χαρακτηρισμούς όπως "παράξενη", "ξενέρωτη", "δύσκολος χαρακτήρας" και πριν 2 χρόνια μάλιστα σταμάτησα κάθε επαφή με την τότε καλύτερη μου φίλη που ήμασταν αυτοκόλλητες 13 χρόνια, γιατί ένιωθα ένα τίποτα όταν με συνέκρινε με άλλες φίλες της. Όσον αφορά στους άντρες ποτέ δεν είχα επιτυχία-είμαι 100% σίγουρη πως ο λόγος είναι πως ολόκληρη φωνάζω πόσο ανασφαλής είμαι, γιατί ούτε χαζή ούτε αγενής ούτε άσχημη είμαι. Ποτέ κανείς δεν με έχει πλησιάσει από μόνος του παρά κάτι τύποι που την πέφτουν σε 2-3 ταυτόχρονα κι όποια κάτσει. Μου λείπει αυτό το να με φλερτάρει κάποιος, να με διεκδικήσει μετά. Συντρόφους είχα, αλλά συνήθως ήταν μέσα από την παρέα που απλώς προέκυψε. Το βασικό μου πρόβλημα όμως δεν είναι στον ερωτικό τομέα, αλλά το ότι φοβάμαι για το μέλλον...το ότι δε γίνεται να ζω έτσι, να ντρέπομαι για τη μουσική που ακούω επειδή δεν είναι κάποιο ψαγμένο συγκρότημα ξένου ρεπερτορίου και οι γύρω μου να γουρλώνουν τα μάτια που δεν ξέρω τον ντράμερ των "σαπιοχεντέλικ μυξών", να ντρέπομαι στη σχολή να κάνω κάποια ερώτηση γιατί μπορεί να μη χρωστάω μαθήματα αλλά τη σιχαίνομαι και νιώθω σαν το ψάρι που το αναγκάζουν να πετάξει, να ντρέπομαι που δεν έχω αναπτύξει κανένα ταλέντο μου σε ικανότητα γιατί δε με άφησαν να ασχοληθώ με αυτά οι γονείς μου, ενώ βλέπω συνομηλίκους μου να συνεχίζουν να τα αναπτύσσουν σε επάγγελμα,να φοβάμαι να ξεκινήσω κάποιο θέμα συζήτησης γιατί θα θεωρηθώ άκυρη ή ξενέρωτη, να αισθάνομαι πως καταλαμβάνω άπειρο όγκο όταν βρίσκομαι σε μια παρέα ειδικά ανάμεσα σε άτομα που δεν γνωρίζω καλά...Άσε που δεν έχω αίσθηση του χιούμορ αλλά ούτε και χιούμορ! Προφανώς και καταλαβαίνω πως εγώ έχω το θέμα και δε γίνεται να ισχύει ότι όλοι με κοροϊδεύουν-στο κάτω κάτω έχουν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν-αλλά όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε άλλους με πιάνει ένα είδος εσωτερικού πανικού ή όταν πάω να ξεκινήσω μαθήματα μουσικής ή χορού για να μάθω και να μην αισθάνομαι παράταιρη στη θεατρική νιώθω χειρότερα γιατί βλέπω πόσο άσχετη είμαι. Εδώ και τρία καλοκαίρια αποφασίζω να πάω να δώσω εξετάσεις σε σχολές θεάτρου και πριν την πόρτα κωλώνω και πλέον έχω απογοητευτεί γιατί καταλαβαίνω πως δεν είμαι για τίποτα ικανή. Feel free to comment και ειδικά συμβουλές από άτομα που το έχουν βιώσει αυτό και το ξεπέρασαν! (Ναι πολλοί θα πουν "άσε μας κουκλίτσα μου" εδώ ο κόσμος καίγεται συμφωνώ υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα, αλλά καλώς ή κακώς τις προηγούμενες ανάγκες μου τις έχω τακτοποιήσει και μένουν τα υπαρξιακά μου) Πηγή: www.lifo.gr