ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι γυναίκα 32 ετών και μένω σε κάποιο νησί της Ελλάδας. Ξεκίνησα με πολύ ζήλο και όρεξη να σπουδάσω και κάτι πολύ άσχημο που μου συνέβη με έκανε να παρατήσω τις σπουδές μου, να κλειστώ στον εαυτό μου και να αργήσω να συνέλθω. Δεν θα ήθελα να πω τι έζησα απλά υπήρξε αντίκτυπο μεγάλο στη ψυχολογία μου και υπέφερα σωματικά και ψυχολογικά. Δόξα το Θεό συνήλθα μετά κόπων και βασάνων και εργάστηκα δυστυχώς στη ζωή μου μόνο για δύο χρόνια. Καιρό τώρα είμαι άνεργη και όπως καταλαβαίνετε μένω στο πατρικό μου και συντηρούμαι βοηθώντας στο νοικοκυριό τη μητέρα μου. Ψάχνω δουλειά αλλά εδώ είναι πολύ δύσκολα τα πράματα ενώ είμαι μια χαρά κοπέλα. Στεναχωριέμαι με τον εαυτό μου και μετανιώνω όχι που πέρασα άσχημα τότε που ήμουν για λίγο φοιτήτρια γιατί εννοείται δεν ήξερα τι θα μου συνέβαινε, αλλά για το ότι αφέθηκα μετά και δεν προσπάθησα ξανά να σπουδάσω κάτι άλλο. Νιώθω ένα μεγάλο βάρος στη ψυχή μου που είμαι απλά απόφοιτη λυκείου χωρίς κάποιο χαρτί και ας ήταν και μιας απλής σχολής. Θέλω πολύ να μάθω κάτι χωρίς να δώσω πανελλήνιες αλλά δεν υπάρχουν χρήματα για αυτό και τώρα οι γονείς μου δεν μπορούν να με βοηθήσουν οικονομικά για ένα τέτοιο άνοιγμα. Στεναχωριέμαι γενικά και για τα αισθηματικά μου που μένουν στάσιμα και θα ήθελα πολύ να ένιωθα καλά με τον εαυτό μου γιατί με πιάνουν συχνά τα κλάματα και νιώθω ελλιπής για αυτά που δεν κατάφερα να κάνω. Αλήθεια υπάρχουν και άλλοι που νιώθουν το ίδιο; Απορώ συχνά...