ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, είμαι Εβραία (κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στο ονομά και το επίθετο μου) και αν και γενικά δεν έχω κανένα θέμα, θέλω να γράψω για δυο τρία πράγματα που με τρώνε Θυμάμαι στην πρώτη γυμνάσιου να μπαίνει πρώτη φορά στην τάξη ένας θεολόγος και να μας ρωτάει έναν έναν τα ονόματα μας και από που είμαστε, όταν διαβάζει λοιπόν το δικό μου όνομα στραβώνει το πρόσωπό του ολόκληρο και μου κάνει "εσένα, από που κρατά η σκούφια σου;" του λέω πως δεν έχω ιδέα με κοιτάζει και μου λέει "ε, οχι που δεν ξέρεις! Λες και δεν το κατάλαβα πως είσαι Εβραία!" Αφού τελείωσαν οι παρουσίες και οι γνωριμίες κοιτάζει τα χαρτιά του και λέει "τάδε (το παιδι στο διπλανό θρανίο) διάβασε αυτό" γυρνάει, με κοιτάζει "ταδε (εγώ ), έξω! Εγώ σιωνιτές δεν θέλω μεσα στην τάξη μου!" Δεν αντιστάθηκα, βγήκα έξω. Την επόμενη φορά στα θρησκευτικά πάλι το ίδιο. Όλη την χρονιά με άφησε να μπω 3 φορές στην τάξη για να γράψω διαγώνισμα. Εγώ φυσικά, επειδή είμουν πολύ καλή μαθήτρια, είχα πάρει την ύλη, είχα διαβάσει και τα είχα μάθει σαν παπαγαλάκι ώστε να μην έχει κάτι να διορθώσει. Στα διαγωνίσματα είχα πάντα 20, στους ελέγχους κάτω από τη βάση. Στις εξετάσεις 20. Στα θρησκευτικά ίσα ίσα που περνούσα καθε χρόνο. Αυτό ήταν το ποιο ενοχλητικό πράγμα. Δεν παραπονέθηκα ποτέ, ούτε εγώ ούτε οι γονείς μου. Μου λένε "δεν γίνεται να τον αλλάξουμε". Τώρα γενικά με το σχολείο δεν είχα κάποιο άλλο θέμα αλλά θυμάμαι κάποιες φορές -κυρίως στο δημοτικό- να πηγαίνω ας πουμε πρώτη φορά στο σπίτι κάποιου κοριτσιού και να μου λένε οι γονείς τις "πως σε λένε" λέω το όνομά μου "και στο επίθετο;" λέω. Την αλλη μερα στο σχολείο πάω να παιξω με το κοριτσάκι στο σχολείο και μου λέει "δεν μπορούμε να παίξουμε, ο μπαμπάς μου μου είπε πως είστε κακοί εσείς οι Εβταίροι (ναι Εβταίροι, ειμασταν τι; Δευτέρα δημοτικού;) Το καλύτερο από όλα είναι ότι πολλοί ακόμα και σήμερα νομίζουν πως έχω λεφτά με τα τσουβάλια (παιδιά, δεν έχω) και κάποιοι, πιο μεγάλοι πιστεύουν πως εγώ, μαζί με όλους τους άλλους Εβραίους έχουμε ενα σχέδιο παγκόσμιας κυριαρχίας. Ά! Και προχτές κάποιος στη σχολή μου μου λέει "Εβραία δενε είσαι;" ναι του λέω "άκουσα κάπου ότι το Γιάννης έχει τις ρίζες του στα εβραϊκά, τη σημαίνει;" σκάω στα γέλια! Δεν ξέρω εβραϊκά! Ούτε καν η προ γιαγιά μου δεν ήξερε. Τέλος πάντων, πώς μου ήρθε για αυτήν την εξομολόγηση; Σήμερα στην εκκλησία ακούω κάποιον να με φωνάζει με το επίθετο μου. Γυρνάω, βλέπω τον θεολόγο. Και τι μου λέει (ειχε τελειώσει η λειτουργία και ήμασταν έξω ) "χαίρομαι που βρήκες τον πραγματικό θεό, πάντα φαινόταν πως ήσουν καλό παιδί". Περιττό να πω πως στην οικογένειά μου ειμασταν πάντα χριστιανοί και πολύ θρήσκοι. Που να φανταστώ πως μια μέρα που θα πήγαινα σε άλλη εκκλησία θα έβλεπα τον άνθρωπο που παραλίγο να με αφήσει τρεις φορές στην ίδια τάξη δέκα χρόνια μετά.