ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συνειδητοποιώ οτι είμαι μονη μου.Και αυτο με φοβίζει αλλα πρέπει να το αποδεχτώ.Οι γονείς μου δεν είναι αυτοι που θα ήθελα να ηταν.Και αυτο,τουλάχιστον τωρα,δεν μπορεί να αλλάξει.Και απλά λεω οτι πρεπει να τραβηξω κουπι μονη μου διότι απο τη μια θα καταντήσω με ψυχολογικά και απο την αλλη θα μεινω απενταρη.Ξερετε..πριν κατι μερες πηγα στην ψυχολογο και μου ειπε κατι που το σκέφτομαι πολυ έντονα.Εκει που καθομουν μου λεει "θελω να σου πω κατι,εισαι σαν ενα λουλούδι,καθεσαι εκει ήσυχη με το γλυκύτατο προσωπο σου,δηλαδή εισαι υπέροχο πλάσμα με υπέροχη αύρα" Εκεινη την ωρα σκέφτηκα γιατί οι διπλανοί μου άνθρωποι,δηλαδή οι συγγενείς μου δε μου εχουν εκφράσει ποτέ κατι ομορφο; Γιατί δηλαδή η μητέρα μου να μου φωνάζει με το παραμικρό και να με βρίζει και ο πατέρας μου να είναι εξαφανισμένος; Αφού είμαι ενα υπέροχο πλάσμα! Δεν υψωσα ποτε φωνη,δεν έβρισα,εχω κανει μεγαλα βηματα στα 20 μου χρονια,σπουδαζω,δουλεύω.Δεν εχω κανει κατι που να μου αξιζει αυτο!Αρα τι κάνω; Υπομένω σε αυτη την κατάσταση επειδη είναι γονείς μου; ή γίνομαι ανεξαρτητη τελειως Οικονομικα,και εχω τα όρια μου και την σχεση μαζι τους που επιλεγω;