ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...Δεν αναφέρομαι σε βαριά ναρκωτικά, αλλά στο facebook. Μη βιαστείτε να με απαξιώσετε, ναρκωτικό είναι κι αυτό, διότι προκαλεί εθισμό. Τουλάχιστον εγώ εθίστηκα και δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Κολλημένος στον υπολογιστή να κοιτάζω την αρχική σελίδα. Λες και κάλυπτα το συναισθηματικό μου κενό με το να παρατηρώ τις "ζωές" των άλλων. Κουραφέξαλα κύριοι. Έτσι μια ωραία πρωία, του πάτησα delete. Εδώ κι ένα μήνα λοιπόν, με κυριεύουν δύο ισχυρά συναισθήματα: Συναίσθημα Α: Ανακούφιση! Νιώθω ελαφρύτερος. Δεν αναφέρομαι σε μάζα, αλλά σε πνεύμα. Δε μου έχει λείψει λεπτό, έχω προσθέσει ασχολίες που τις αμελούσα για να μπω στο "φέις" και για να πω την αλήθεια έχω εκπλαγεί που δε μου έλειψε καθόλου. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που έχω κόψει χωρίς σύνδρομο στέρησης. Για την ώρα τουλάχιστον. Συναίσθημα Β: Αποστροφή! Με τα άτομα που είχα καθημερινή ή συχνή επαφή απ το facebook, διατηρούμε ακόμα επαφή φυσικά. Βγαίνουμε, συζητούμε,για τον απλό λόγο ότι είμαστε φίλοι. ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ. Το θέμα είναι ότι καμιά δεκαριά άλλοι απλοί γνωστοί μου έκαναν παράπονα "γιατί και πώς" επειδή το διέγραψα. Το άνδρο της υποκρισίας είναι τελικά. Πέρυσι μπορεί και να έλαβα 300 χρόνια πολλά στα γενέθλιά μου. Φέτος σε 13 μέρες από σήμερα ποντάρω γύρω στα 20. Never mind που λέμε και στο χωριό μου. Εγώ απολαμβάνω πλέον τη ζωή που είχα και πριν το facebook. Γιατί μπορώ πιο απλά να κοντρολάρω 20 παρά 300 άτομα για τις κινήσεις μου και τα θέλω μου .