ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαββατο απογευμα και παλευω μεσα μου να μη κοιμηθω, να μη ξεσπασω για ακομη μια φορα σε κλαματα και να διωξω ολο τον αρνητισμο.Εχω εγκλωβιστει εδώ στο κρεβάτι αγκαλιά με το λάπτοπ και αμφιταλαντευομαι μεσα στο δεν εχω φιλους, δεν μου αρεσει πια ο φιλος μου αλλα τον αγαπαω πολυ, δεν εχω λεφτα, δεν εχω δουλεια και φοβαμαι να βρω και δεν μου βγαινει και το προγραμμα και μεσα σε ολα αυτα εχω και εξεταστικη.Καλα ολα τα άλλα αλλά να μη μου μαρεσει πια το αγορι μου? Ειμαστε μαζι 1,5 χρονο ολο καλα τελεια σχεση χωρις τσακωμους και εντασεις γενικα μα τελευταια σκεφτομαι συχνα οτι δεν μου αρεσει. Ρε παιδια μεγαλωνει. Εχουν αραιωσει τα μαλλια του, εχει στρογγυλεψει το προσωπο κλπ. Πηγαινει γυμναστηριο και προσπαθει να τρωει υγιεινα αλλα δεν αρκει μαλλον. Μεσα σε 1,5 χρονο που τον ξερω εχει αλλαξει αρκετα και φοβαμαι για το τι θα ερθει.Εχουν αρχισει εντωμεταξυ και με ενοχλουν τα παντα. Δεν ξερω μπορει να με ενοχλουσαν απο την αρχη αλλα τωρα μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι με πραγματα του τυπου καθε φορα που ερχεται να μεινουμε μαζι για καποιες μερες το σπιτι γινεται αχουρι και γεμιζει ολοκληρο με τριματα καπνου. Εχω αρχισει και γινομαι υστερικη. Το αλλο παλι που κανει ειναι που για να προσεξει αυτο που θα του πω καποιες φορες πρεπει να το πω 2-3 φορες. Ωρε τα νευρα μου σας λεω. Ενταξει εχει και αυτος τα προβληματα του αλλα δεν μπορω αλλο να μιλαω στο κενο. Δεν ειναι χαζος ανθρωπος αλλα πραγματικα εχω αρχισει και πιστευει οτι καπου το χανει λιγο. Δεν εχω και φιλους πια καθολου. Αλλαζα πολλες παρεες με τα χρονια η αληθεια ειναι μα ειναι η πρωτη φορα που το νιωθω τοσο πολυ. Ρε παιδια δεν χτυπαει πια ποτε το τηλεφωνο!!! Πρωτη φορα νιωθω να πριζω ατομα τοσο πολυ για να βγουμε ή να κανονισουμε. Και ενταξει εγω καλα να μη στελνω σε καποιους να βγουμε γιατι δεν εχω φραγκο αλλα ειναι και αυτοι που εχουμε να μιλησουμε μηνες και ενα γεια τι κανεις δεν εχουν πει. Το να παιρνω τηλεφωνο τον αλλον να του λεω γεια τι κανεις που εισαι να μου λεει πααααααααντα εξω και να του λεω αα οκ ρε συ θα τα πουμε παρε με να κανονισουμε και να μου απανταει αυτο το ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΩ και να μη παιρνει ποτε μου εχει δημιουργησει ψυχολογικα. Αλλα οχι αμα σε δει εξω τυχαια ολο χαμογελα και αχ τι κανειςςςς καιρο εχουμε να τα πουμε και παρε παλι το ΘΑ ΚΑΝΟΝΙΣΟΥΜΕ! Και δεν εχω λεφτα προφανως ουτε διακοπες να παω με το αγορι μπας και θυμηθουμε τον πρωτο καιρο και ουτε να κανω τιποτα να ξεσπασω και δουλεια και φοβαμαι και δεν βρισκω και με κυριευει η καταθλιψη της πολης και του λαπτοπ και και και. Αυτη η μονιμη κουραση που νιωθω αν και δεν κανω τιποτα και η μονιμη ησυχια με πεθαινει. Εχω αρχισει και τρελαινομαι το πιστευω. Μια μερα μιλαγα μονη μου σας λεω. Και οσο ειμαι μονη μου καθομαι και σκεφτομαι και πραγματα στεναχωραή νοσταλγω αλλα και τρελαινομαι πιο πολυ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ. Δεν μπορω να κανω φιλους με τιποτα με τιποτα. Δεν με θελουν καλε. Ρε γαμωτο δεν ζηταω πολλα. Ουτε λεφτα ζηταω ουτε τιποτα. Να νιωσω για το φιλο μου οτι ενιωσα θελω. Να βρω μια παρεα 3-4 ατομα να χτυπαει το γαμωτηλεφωνο "θα βγουμε να παμε εκει τι ωρα θα ερθεις". Να εχω 2 ατομα να πω ελα σπιτι για ταινια και να εχουμε και 2 κοινα να πουμε 2 μαλακιες. Να μη προλαβαινω να μαζευτω σπιτι ρε γαμωτο οπως τοτε στα 17. Α ρε γαμωτο, ποσο θα θελα να ειμαι 17...