ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα μόνο μία σχέση ως τώρα. Ήμουν με έναν άνθρωπο με τον οποίο, παρ'όλο τον εγωισμό και τη δειλία που τον χαρακτήριζε,ήμουν βαθιά ερωτευμένη. Ταιριάζαμε στα πάντα, ήταν πανέμορφος, και, όσο ήμασταν ακόμη καλά, μου φερόταν σαν να είμαι το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή του. Μου έλεγε συνεχώς πόσο με αγαπάει, πόσο τυχερός αισθάνεται που είναι μαζί μου,πόσο όμορφη είμαι, έκανε όνειρα για συγκατοίκηση και παιδιά, πως δεν έχει ξανανιώσει έτσι ποτέ για άλλη. Του ζήτησα να χωρίσουμε για άλλους λόγους, όντας όμως ακόμα ερωτευμένη. Τώρα, μετά απο μήνες, έχω καταφέρει να τον ξεπεράσω και να κοιτάξω μπροστά. Αλλά έχει παρουσιαστεί ένα άλλο εμπόδιο. Όποιος με πλησιάζει, μου φαίνεται ανεπαρκής. Δεν εννοώ πως έχω καβαλήσει το καλάμι και ψάχνω τον πρίγκηπα. Απλά δε μπορώ να βρω κανέναν που να έχει τα κοινά ενδιαφέροντα και πιστεύω που είχα με εκείνον. Είχα την τύχη να είναι έτσι η πρώτη μου σοβαρή σχέση (στην αρχη τουλαχιστον) και έχω συνηθίσει να ζω στο ροζ συννεφάκι.Βλέπω φίλες μου που μπορεί να μην κολλάνε απόλυτα με το δικό τους, αλλά περιμένουν πως και πως να ακουσουν "σ'αγαπω" και συγκινούνται και πέφτουν στα πατώματα αν τους πει μια γλυκιά κουβέντα. Εγώ το είχα αυτό, και παρ'όλα αυτά δεν αποτέλεσε λόγο να μείνω στη σχέση. Κι έχω πέσει σε τέτοια μελαγχολία που σκέφτομαι μόνο τις ωραίες στιγμές, και ξεχνάω τις άσχημες, το πόσο υπέφερα, το πόσο εγωμανής και βολεψάκιας αποδείχτηκε. Δεν τον θέλω πίσω, να το ξεκαθαρίσω αυτό. Πήρα πολύ συνειδητά την απόφαση που πήρα. Όχι, η ανησυχία μου είναι για το μέλλον... αν θα μπορέσω ποτέ να βρω τον άνθρωπο που θα μου φέρεται τόσο όμορφα, αλλά θα εννοεί 100% όσα λέει και κάνει, που θα μοιραζόμαστε κοινά πιστεύω και αντιλήψεις, αλλά δε θα τα ξεπουλήσει όλα στο τέλος...Αλλά υπάρχει και αυτό το μήπως. Μήπως έπρεπε να μείνω σε μια σχέση που δεν ήταν αυτό που ήθελα επειδή είχε όλα αυτά που άλλες κοπέλες στην ηλικία μου θεωρούν υπέρτατη ευλογία;Σκόρπιες σκέψεις, δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα γιατί είμαι χάλια αυτη τη στιγμή. Αλλά θα ήθελα τη γνώμη σας.