ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που εγραψε την εξομολογηση με τιτλο 'Συγχαρητηρια'. Αρχικα θελω να πω οτι παρατηρησα οτι πολλοι μετα την εξομολογηση μου γραψανε πως η καταθλιψη δεν ειναι απλως στεναχωρια κτλ και θεωρησα οτι αφορμη γιαυτο ηταν η δικη μου εξομολογηση. Θελω να πω οτι συμφωνω απολυτα μαυτο ομως εγω οντως αντιμετωπιζω προβλημα.Απο τα 12 μου χρονια βρισκομαι σε μια κατασταση σχεδον συνεχους δυστυχιας. Ειλικρινα δεν μπορω να καταλαβω τι πηγε τοσο στραβα με εμενα. Μεχρι τοτε ημουν ενα απολυτα φυσιολογικο παιδι ειχα τους φιλους μου,την οικογενεια μου, εβγαινα εξω επαιζα ημουν αισιοδοξη. Αποταν μπηκα στο γυμνασιο ομως αρχισα να γινομαι δυστυχισμενη. Δυσκολευομουν πολυ με τους ανθρωπους , δυσκολευομουν να τους γνωρισω , δυσκολευομουν να γινω αρεστη, ειχα κουραστει να παλευω συνεχως. Ειλικρινα περασα καποιες πολυ δυσκολες μερες με καθημερινο κλαμα. φρικτες αυπνιες και παραλογους φοβους. Ετσι επελεξα σταδιακα την απομονωση και υιοθετησα μια εχθρικη σταση απεναντι στους ανθρωπους, στους συμμαθητες μου..Το μετανιωνω ειλικρινα. Δεν ειναι οτι δεν ειχα φιλους, φιλους παντα ειχα απλα πολυ λιγους, το θεμα ειναι οτι ποτε δεν ειχα παρεες ποτε δεν ενοιωθα οτι ενηκω καπου και αυτο το συναισθημα με σκοτωνε ακομα και οταν το παιζα αδιαφορη.Πιστεψα οτι οταν πηγαινα στο πανεπιστημιο τα πραγματα θα αλλαζαν, οχι μαγικα,εγω θα τα εφτιαχνα , και σχεδιαζα τι θα κανω για να το πετυχω , να πετυχω τους στοχους μου. Κι ετσι εκανα μια εκανα μια πολυ σοβαρη προσπαθεια στις πανελληνιες για να φυγω για να αρχισω να χτιζω τη ζωη μου απο την αρχη και πραγματικα τα καταφερα τα πηγα ανελπιστα καλα και ολα φαινονταν να παιρνουν το δρομο τους... το θεμα ειναι οτι εγω δεν αντεχα αλλο. Μπηκα στο πανεπιστημιο εξαντλημενη απο το μεγαλο βαρος της οικογενειακης τραγωδιας που επωμιστηκα σε τοσο μικρη ηλικια, απο τη δικη μου προσωπικη δυστυχια και ανεπαρκεια, απο την ελλειψη κοινωνικων δεξιοτητων και εμπειριων.. Μπηκα στο πανεπιστημιο χαμενη χωρις πια να ξερω τι θελω η πως να το κεδισω. Κι ετσι αντι τα πραγματα να πανε καλυτερα πανε απο το κακο στο χειροτερο.Και ειμαι ειλικρινα μονη, εχω πια χασει τα πιο σημαντικα στηριγματα μου. Και ετσι το κοριτσι με την απιστευτη επιδοση στις πανελληνιες απλα τωρα δεν μπορει ουτε να συγκεντρωθει ουτε να διαβασει ουτε το πολυνοιαζει η σχολη που σκεφτεται καμια φορα να παρατησει και απλως προσπαθει να περναει τυπικα τα μαθηματα. Και το μελλον μοιαει απιστευτα σκοτεινο και μοναχικο και μου φερνει ασχημες σκεψεις και ιδεες στο μυαλο. Απλως θα ηθελα να νιωσω φυσιολογικη να νιωσω οτι ανηκω. Βαρεθηκα να βλεπω ολους τους αλλους να ειναι σε παρεες ,να περνανε κααλα ,να ζουν τη ζωη τους ,να κανουν πραγματα να προχωρανε.Κι εγω να ειμαι το κοριτσι που παντα μενει μονο του , που δεν κανει τιποτα που ξερει μονο να γδερνει το ιδιο του το δερμα. Που δεν εχει ποτε αγορι ουτε καν θαυμαστες παρολο που ειναι πραγματικα 'πολυ ομορφη'.Σιχαθηκα αυτη τη συνεη δυστυχια θελω να την αλλαξω αλλα δεν εχω ουτε τη δυναμη ουτε τον τροπο και σκεφτομαι καμια φορα οτι ισως και δεν μπορω γιατι δεν ειναι μονο δημιουργημα εξωτερικο αλλα και στοιχειο του χαρακτηρα μου. Εχω μια ροπη προς τη δυστυχια.. Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο απλως θελω να το διβσει και καποιος αλλος βαρεθηκα να τα γραφω και να τα διαβαζω μονη μου.