Ένα κομμάτι είναι σαν να το έγραψα εγώ και γενικά ταυτίζομαι πολύ έντονα. Νομίζω ότι είναι αυτό που ξυπνάς και νιώθεις τέλεια και μετα βγαίνεις έξω και ρουφάς μαυρίλα από τα προβλήματα των γύρω σου και τα δυσάρεστα που συμβαίνουν σαν σφουγγάρι. Έπειτα όταν γυρνάς σπίτι, κατανοώντας ότι δεν θα έχεις ποτέ τον απόλυτο έλεγχο της ζωής σου ,νιώθεις σαν 10χρόνο γιατί συνειδητοποιείς επί της ουσίας την ευάλωτη φύση του να είσαι άνθρωπος. Μετά θυμάσαι ότι το μόνο που έχεις δικό σου είναι οι μέρες σου και θες να εκμεταλλευτείς τον χρόνο σου... Μην ενοχοποιείς αυτήν την αίσθηση και μην προσπαθείς να την διώξεις λες και είναι κάτι το κακό. Απλά μην λες "θα τα κάνω όλα θάλασσα" να λες "μπορεί όλα να πάνε χάλια μπορεί και όχι". Να ηρεμέις το 10χρονο που έχεις μέσα σου :*
6.12.2018 | 10:37
Είμαι η μόνη;
Προς τα έξω φαίνομαι αισιόδοξη και χαλαρή, αλλά μέσα μου δεν νιώθω έτσι. Δεν είναι ότι προσπαθώ να δείχνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι, απλά προσπαθώ να μην αφήνω τις ανασφάλειες και αδυναμίες που έχω να μου μπάινουν εμπόδιο στους στόχους μου. Σκέφτομαι τι θα έκανε δυναμικός άνθρωπος και κάνω μηχανικά το ίδιο. Όταν γυρνάω σπίτι το βράδυ, νιώθω σαν να είμαι 10 χρόνων κοριτσάκι ένα πράγμα. Αγχώνομαι για τον χρόνο που περνάει και κάνω απαισιόδοξες σκέψεις του τύπου "θα τα κάνεις όλα θάλασσα" και ειλικρινά το νιώθω αυτό. Τελοσπάντων, τώρα είναι πρωί άρα πρέπει να μπω σε άλλο mode :P
2
