Στην ουσία είμαι εσύ σχεδόν 20 χρόνια μετά. Ό, τι και να σου πω για το μέλλον σου, δε θα το πιστέψεις... το μόνο που έχεις είναι αυτά τα 18 χρόνια που ζεις. Γι΄αυτό θα σου πω λίγα πράγματα για το δικό μου παρελθόν: την πάτησα κ εγώ, αλλά ευτυχώς για πολύ λίγο, με παρέες που δεν ταίριαζα. Στεναχωρήθηκα πολύ -και εννοώ πολύ- που ήμουν μόνη και δεν είχα άνθρωπο να μιλήσω, ούτε καν τα αδέρφια μου, που ήταν κατά πολύ μεγαλύτερά μου και συνήθως με κορόϊδευαν για οτιδήποτε... Προσπαθούσα να ακούω τη μουσική που ακούγαν όλοι, να ντύνομαι όπως ντύνονταν όλοι, να μιλάω όπως μιλούσαν όλοι, να αντιδρώ όπως αντιδρούσαν όλοι, μόνο και μόνο για να ταιριάξω με το περιβάλλον μου...και μετά ένιωσα τελείως μ@@@@@ς που είχα πέσει σ΄αυτή τη λούπα. Σαν από αντίδραση σ΄αυτή την τοξικότητα, και απολύτως σίγουρη ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση, όχι γκόμενο να βρω, αλλά ούτε μύγα να πιούμε έναν καφέ μαζί, άρχισα να είμαι εγώ, χωρίς να προσπαθώ να το επιδείξω σε κανέναν ή να πλησιάσω κανέναν. Και ξαφνικά μαζεύονται γύρω μου οι πιο ενδιαφέροντες τύποι που θα μπορούσα να συναντήσω, τους οποίους έχω ακόμα στη ζωή μου, ευτυχώς! Οι "χαρούμενες" παρέες που τόσο πολύ ζήλευα στην ηλικία σου πια έχουν χαθεί, κ από όσο μαθαίνω αποτελούνταν από παιδιά που ήταν πιο μόνα και πιο δυστυχισμένα από μένα. Αν μου επιτρέπεις να σου δώσω μια συμβουλή: μη μασάς! ακούγεται κλισέ, αλλά να είσαι ο εαυτός σου και όλα θα πάνε καλά. Θα βρεις το δρόμο σου. Στόχος δεν είναι να βρεις μια παρέα, αλλά μια παρέα που να αξίζει... καλή τύχη σε όλα!
8.1.2018 | 03:52
Είμαι και νιώθω απίστευτα μόνη
Λοιπόν, είμαι μόλις 18 χρόνων και αισθάνομαι την μοναξιά να με πνίγει μέρα με τη μέρα. Η αλήθεια είναι ότι μόνη μου δημιούργησα την μοναξιά μου,αυτό το χρωστάω στον εαυτό μου τουλάχιστον έτσι νομίζω. Όλα ξεκίνησαν απ' το Γυμνάσιο με το που πέρασα το κατώφλι σκέφτηκα πού πας ρε καραμήτρο? ή το που πας ξυπόλυτη στα αγκάθια? πείτε το όπως θέλετε τέλος πάντων απελπιστικά εν ολίγης διότι παρατήρησα ότι όλοι ανήκουν κάπου και εγώ πουθενά, έπειτα χωρίς να κάνω τίποτα με πλησίασαν τρεις κοπέλες απ' την τρίτη λυκείου με τις οποίες είχαμε ανταλλάξει δυο τρεις κουβέντες στο παρελθόν και με ξενάγησαν στο καινούργιο μου σχολείο ΣΗΜΕΙΩΣΗ( το γυμνάσιο και το λύκειο ήταν στο ίδιο προαύλιο όπως συνηθίζετε σε κάποια σχολεία) τέλος πάντων να μην τα πολυλογώ αυτές μετά την ξενάγηση δεν ήθελαν άλλα πάρε δώσε και έτσι έμεινα ξανά alone, έτσι και εγώ πήγα στην πρώτη που βρήκα μπροστά μου και αυτή η βιαστική και επιπόλαιη κίνηση μου καθόρισε πιστεύω απόλυτα τη κατάσταση που βρίσκομε τώρα διότι η τύπισσα μόνο φίλη δεν ήταν, καταλάβατε τι εννοώ φαντάζομαι, με εκμεταλλεύτηκε όσο δεν πήγαινε με μείωσε όσο δεν πήγαινε και ου το κάθε 'ξείς τέλος πάντων να μην τα πολυλογώ πάλι δεν μου έφτανε η μία φορά έκανα ξανά το ίδιο λάθος με μία αντίστοιχη κοπελιά που ήμαστε ακόμα >..... Αυτά, δεν χρειάζεται πιστεύω να πω κάτι άλλο γιατί σας έπρηξα και καλό κουράγιο στον ήρωα ή στους ήρωες που θα διαβάσουν το κατεβατό αυτό, bye bye άγνωστοι συμπάσχοντες μου εξομολογητές.
3
