ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ημουν περυσι τον Φεβρουαριο με ενα παιδι.Χωρισαμε στον 1 μηνα γιατι με απατησε (ναι και ομως ουτε εναν μηνα δεν αντεξε).Ειχα νευριασει απιστευτα μαζι του για πολυ καιρο και του το κρατουσα.Υπηρξε μια ευκαιρια να μιλησουμε μεσω σοσιαλ μιντια για να ξεκαθαρισουμε μια παρεξηγηση απο τριτους.Του ειπα οτι ηταν παιδιαστικο να του το κραταω γιατι δεν ημασταν πολυ καιρο μαζι και δεν θα πρεπε να εχω μετα απο τοσο καιρο νευρα μαζι του.Ολα καλα μεχρι εκει.Το θεμα ειναι οτι συμβαινει κατι μεσα μου που δεν το εχω πει σε κανεναν.Πιανω τον εαυτο μου να τον σκεφτεται.Οταν τον πετυχαινω καπου και με κοιταει σφιγγεται το στομαχι μου και αγχωνομαι.Σκεφτομαι μερικες φορες τι θα εκανα αν μου ξαναζηταγε να ειμαστε μαζι.Δεν θελω να παραδεχτω στον εαυτο μου οτι υπαρχει πιθανοτητα να του ελεγα ναι.Αρνουμαι.Δεν γινεται ρε παιδια.Εχω προχωρησει απο τοτε και μου εχουν αρεσει και αλλοι αντρες.Γιατι μετα απο 1μιση χρονο να σκεφτομαι ετσι;Τι πιστευετε;