ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το Σάββατο που μας πέρασε, αρραβωνιάστηκε ένας πρώτος μου ξάδερφος με τον οποίο έχουμε να μιλήσουμε 7,5 χρόνια επειδή στα 23 μας τσακωθήκαμε άσχημα(μου έκανε προξενιό έναν φίλο του με τον οποίο βγήκα μόνο 2 φορές και αφού είδα οτι δεν γινόταν κάτι, του είπα να το σταματήσουμε... Και να μου λέει περιχαρής και ειρωνικά(μαλλον του ξέφυγαν) ο ξάδερφος μου οτι ήξερε τα πάντα απο το παιδί αυτό, το τι λέγαμε, το τι μήνυμα του έστελνα και πως σε αρκετά μηνύματα μου είχαν απαντήσει μαζί ξάδερφος-προξενιό... Φυσικά και έγινα πυρ και μανία του είπα οτι δεν είχε δικαίωμα να ανακατευτεί σε αυτά που λέγαμε με τον φίλο του και εκεί θύμωσε αυτός περισσότερο, ώσπου μου πετάει ένα στο τέλος πως ''εμείς τις κοπέλες τις κοροιδεύουμε μέχρι να τις ρίξουμε, τις πηδάμε και μετά γελάμε μαζί τους ΑΛΛΑ με εσένα δεν θα το κάναμε αυτό'', ναι σίγουρα!!!)....Απο τότε έχουμε να μιλήσουμε, ούτε ένα γεια δεν λέμε, ακόμα και μέσα στο ίδιο το δωμάτιο να είμαστε ο ένας είναι αόρατος για τον άλλον....Φυσικά και είχα πει παλιότερα στην μάνα μου πως αν παντρευτεί δεν θα πάω στον γάμο του και να που τώρα πλησιάζει η ώρα...Θέλει να πάμε μαζί να του ευχηθούμε και να τα ''ξαναβρούμε'' και να αρχίσουμε να μιλάμε πάλι όπως πριν το περιστατικό αυτό αλλά είμαι εντελώς αντίθετη.... Δεν θέλω να τον βλέπω, πόσο μάλλον να χαμογελάσω ψεύτικα δίνοντάς του το χέρι και να του ευχηθώ(με την υπόλοιπη οικογένεια του δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα)... Αλλά ούτε και αυτός έχει δείξει κάτι θετικό να ξαναμιλήσουμε, άρα τα αισθήματα είναι αμοιβαία...Και ρωτώ εγω τώρα:είμαι στριμμένη ή ανώριμη ή δεν ξέρω και εγω τι άλλο επειδή δεν θέλω να ασχοληθώ μαζί του όπως δεν θέλει να ασχοληθεί και αυτός μαζί μου και ας είμαστε στα 30 και όχι παιδιά όπως τότε;; Μήπως να πάω να του ευχηθώ σαν να μην συνέβει τίποτα;;;Φυσικά και οι γονείς ξέρουν τι συνέβει ανάμεσά μας και τα αισθήματα που έχουμε...