ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιωθω τοσο πληγωμενη που νομιζω οτι θα σπασει η καρδια μου απ'τον πονο. Ειμαι μολις 20 χρονων και τα περισσοτερα βραδυα μεχρι σημερα ξαπλωνω στο κρεβατι μου και ευχομαινα μην ξαναξυπνησω. Κραταω μεσα μου τοσα πολλα που νιωθω οτι με σκοτωνουν καθε μερα. Ειμαι τοσο θυμωμενη με το Θεο και τη ζωη μου. Πεσισσοτερο ειμαι θυμωμενη με τον αλκοολικο πατερα μου που δεν σκεφτηκε εμενα και τα αδερφια μου, μεχρι που πεθανε οταν εγω ημουν 8 χρονων. Για τον πονο που νιωθω, τα δυσκολα και στερημενα παιδικα χρονια που εζησα και για το οτι μου λειπει καθε μερα και περισσοτερο. Το ιδιο και η μετερα μου. Παρολο που μου προσφερε οσα περισσοτερα μπορουσε, πριν 3 χρονια οταν πηρα μια απο τις μεγαλυτερες αποφασεις της ζωης μου για το μελλον μου, εκεινη δεν με στηριξε ΚΑΘΟΛΟΥ. Αυτα τα τρια χρονια που ειμαι στο εξωτερικο και αγωνιζομαι καθημερια για να πραγματοποιησω τα ονειρα μου και να σπουδασω αυτο που αγαπω, εκεινη μου τηλεφωνει καθημερινα και μου λεει ολα της τα προβληματα, αλλα εγω δεν μπορω να μην την στηριζω ψυχολογικα και να της μιλαω με τις ωρες για να γινει πιο δυνατη και να συνεχισει οσο μπορει, παρολο που εκεινη παντα στις πιο δυσκολες μου στιγμες ειναι απων και αρνειται να με βοηθησει η εστω να με στηριξει ψυχολογικα - κατι που προσφερει απλοχερα στην αδερφη μου που ειναι μολις ενα χρονο μεγαλυτερη. Θελω παρα πολυ να την συγχωρεσω αλλα εχω δυο τρυπες στην ψυχη μου, και οσο κι αν προσπαθω δεν κλεινουν.