2.3.2013 | 23:54
Είμαι τραγική,το ξέρω
Δεν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι απο την πρώτη στιγμή που τον είδα,την πρώτη μέρα της σχολής.Ειμαστε στο 2ο εξάμηνο τώρα,μιλάμε ελάχιστα μαζί,έχω προσπαθήσει να τον ξεμοναχιάσω για να του την "πέσω",αλλά από την άλλη,σκεφτομαι και την αντίδραση του κοσμου,τα σχολια κλπ...Το ξερω οτι δεν ειναι σωστο να δινω τοση βαση στην γνωμη του περιγυρου αλλα ντρεπομαι πολυ...Ο λόγος?Το άτομο που μου αρέσει,εμφανισιακά είναι αρκετά κάτω του μετρίου ενώ εγω αντιθέτως (υποτίθεται,τα παντα ειναι σχετικα) ειμαι εμφανισιμη.Ντρεπομαι στην ιδεα του τι μπορεί να ακουστει για μας,αμα προχωρησουμε και εμφανιστουμε μαζι...
