ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

... Που άπαξ και ανοίξουν το στόμα τους, δεν βάζουν ποτέ τέλεια. Σε κοιτούν στα μάτια, αλλά θα μπορούσες να είσαι ο οποιοσδήποτε, ακόμα και ο τοιχος. Μιλούν επί ώρες χωρίς ανάσα, για τα ατίθασα παιδιά τους, για το ματωμενο τους παρελθόν, για τη δουλειά τους που τόσο πολύ μισούν, για τον σύζυγο που ποτέ δεν αγάπησαν. Και σε γεμίζουν αρνητισμό, σαν να μεταφέρουν με έναν μαγικό τρόπο όλα τους τα άγχη σε εσένα. Σαν να φταις εσύ για τη μαύρη τους τη μοίρα. Η συναντηση τελειώνει, μπορεί και μετά από ώρες, και δεν σε έχουν ρωτήσει ποτέ ένα "εσύ τι κάνεις, όλα καλά, βρε παιδί;;". Και όταν πρόκειται για μέλη του άμεσου οικογενειακου σου περιβάλλοντος (που ενεργούν έτσι ανέκαθεν, κ όχι μόνο στα δύσκολα) και όχι για τη γειτόνισσα, εκεί πονάει παραπάνω το πόσο ρηχός μπορεί να είναι κάποιος... Μακριά κι αγαπημένοι.