ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μια απίστευτη ψυχική κούραση...Και όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και λιγότερα τα ερεθίσματα που μπορούν να με κάνουν να χαμογελάσω...και το χαμόγελο κρατάει όλο και πιο λίγο...Δεν ξέρω αν σας έχει ποτέ συμβεί να μην υποφέρετε το γεγονός της ίδιας σας της ύπαρξης... Φοβάμαι πως όλο αυτό με έχει ξεπεράσει...έχει φτάσει πολύ πιο πάνω από φιλίες και έρωτες...φοβάμαι πως δεν είμαι καν σε θέση να νιώσω ευτυχία πλέον, πόσο μάλλον να τη μοιραστώ...φοβάμαι πως είναι πολύ αργά πια...Δεν μπορώ να διαχειριστώ όσα μου έχουν συμβεί...είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να τα ξεπεράσω...δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου...τον έχασα τελείως κάπου στη διαδικασία της αναζήτησης...Δεν μπορώ να ζητήσω τίποτα, γιατί δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα...δεν ελέγχω τον εαυτό μου...Κάποτε ήθελα απεγνωσμένα να ερωτευθώ...νόμιζα πως είχα πολλά να δώσω...τελικά ίσως και να μην είχα τίποτα...ώρες ώρες η ιδέα του έρωτα μου προκαλεί κάτι ανάμεσα σε αηδία και τρόμο...Και, όπως ήταν αναμενόμενο, μέχρι να τελειώσω το κείμενο...άλλαξαν αυτά που θέλω να πω... και δεν μπορώ να πάψω να σε κατηγορώ που δεν ξέρω τί συμβαίνει στη ζωή μου...που ολόκληρη η ζωή μου έχει ανατραπεί...και δεν παύεις ποτέ να μου οφείλεις εξηγήσεις...για τη θύελλα που έχεις προκαλέσει και έχει σαρώσει ολόκληρο τον κόσμο μου. Πες μου μόνο πως σκέφτηκες ότι έχεις αυτό το δικαίωμα(!)...νομίζεις πως ο κόσμος σου ανήκει και μπορείς να καταστρέφεις ό,τι και όποιον θες χωρίς συνέπειες;;;