“με στεναχωρεί που δεν μπορούμε και άγνωστοι μεταξύ μας να δείξουμε λίγη αγάπη ο ένας με τον άλλο, για να ξεχαστούμε”
Τι όμορφη σκέψη αυτή, να ήταν έτσι ο κόσμος. Πόσο τέλειο θα ήταν να μπαίνεις ας πούμε στο λεωφορείο και στο καπάκι να πηγαίνεις να σε παίρνει αγκαλιά η άγνωστη εκείνη γιαγιά σαν να ήταν δική σου :) Αλλά βέβαια, ακόμη πιο τέλειο θα ήταν να μπορούσες άνετα να πάρεις εσύ αγκαλιά εκείνο το απίστευτο μωρό που βλέπεις κάθε μέρα στη στάση και δεν τολμάς να του μιλήσεις χαχα Όμως ‘ντάξει... μη το παρατραβάμε γιατί στην επόμενη στάση μπαίνει εκείνος ο αντιπαθητικός ο ελεγκτής και θα μας αρχίζει κι εκείνος στις αγκαλίτσες! χαχα Κάτι που είναι μακράν χειρότερο κι από το να μας κόψει πρόστιμο γιατί βλέπεις την ώρα που μπήκες… πήγες κατευθείαν στη γιαγιά και δεν ακύρωσες εισιτήριο :P