ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

… που σκέφτεσαι πως από τα σχολικά έως τώρα τα φοιτητικά σου χρόνια δεν είχες ποτέ πραγματικούς φίλους. Όλοι σε πλησιάζουνε προκειμένου είτε να τους βοηθήσεις – λύσεις κάποια προσωπικά τους ζητήματα, είτε να καλύψουν κάποια κενά τους. Και όσους πλησιάζεις, πρέπει να προσπαθείς εσύ μονάχα για τη σχέση. Είναι στιγμές, που κάνοντας μια από τις συνήθεις μοναχικές βόλτες σάββατο βράδυ κάτω από την Ακρόπολη και στο Θησείο, βλέπεις όμορφες εικόνες από ζευγάρια σε τρυφερές στιγμές. Από τη μία χαίρεσαι γιατί λες από μέσα σου να υπάρχουν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γίνεται ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι μαζί, και από την άλλη «θυμάσαι» το απόλυτο κενό που υπάρχει ανέκαθεν στον εαυτό σου και λυπάσαι. Και το περίεργο είναι ότι εκείνες τις ώρες της βόλτας χτυπάνε σε άκυρο χρόνο τα κινητά, και σου λένε: «έλα τι κάνεις. Είμαστε εδώ οι τάδε .. 3 - 4 ζευγάρια ας πούμε. Θέλεις να έρθεις;» Παίζει βέβαια στη σχολή π.χ να με βλέπουν μπροστά τους και να μη μου μιλάνε και καμιά φορά. Πόση υποκρισία πια … Είναι στιγμές, που βρίσκεσαι στο νησί που πας διακοπές και στις ταβέρνες βλέπεις οικογένειες με ξαδέρφια και θείους μαζί σε χαρούμενες στιγμές, ενώ εσύ βλέπεις κάποια από τα ξαδέρφια σου που μένουν 2 χιλιόμετρα μακριά σου κάθε Χριστούγεννα και αυτό επειδή έτσι «επιβάλλεται λόγω εορτών». Θα μου πεις χάνεις κάτι; Όχι, ίσα ίσα. Πρόκειται για ιδιαίτερους και προβληματικούς ανθρώπους μέσω στο υφάκι και το κόμπλεξ. Αλλά κάθε άνθρωπος θέλει να θυμάται ξεχωριστές στιγμές με την ευρύτερη οικογένεια του … Είναι στιγμές που σκέφτεσαι την μονότονη καθημερινή σου ρουτίνα και γίνεσαι όλο και πιο χάλια, γιατί «βλέπεις» ότι όλο αυτό θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη. Είναι στιγμές που λόγω κοινωνικών υποχρεώσεων (τρομάρα μου) και διατήρησης γνωριμιών (οι καιροί είναι πολύ περίεργοι) πρέπει να κυκλοφορείς ευδιάθετος και με χιούμορ σε εστιατόρια του Κολωνακίου, της Κηφισιάς και της Παραλιακής και να τα σκας χοντρά, επειδή οι υπόλοιποι αν δεν φάνε εκεί δεν τους κατεβαίνει το φαγητό κάτω. Είναι στιγμές που κάθεσαι και σκέφτεσαι την γενικότερη παρακμή και το ολοκληρωτικό τέλμα που έχουν περιπέσει οι αξιακοί θεσμοί, η δημοκρατία, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και η οικονομία. Για λάθη, παραλείψεις και σχέδια δεκαετιών, για τα οποία δεν φταίει ούτε η Μέρκελ, ούτε η Λαγκάρντ, ούτε μόνο η άρχουσα πολιτική τάξη της χώρας των τελευταίων 30 χρόνων (που βεβαίως έχει πρωταρχική ευθύνη). Αλλά και ολόκληρες οι προηγούμενες γενιές που συνηγορούσαν είτε άμεσα είτε έμμεσα στην πτώση: ηθική, πολιτισμική, δημοσιονομική. Και τέλος είναι στιγμές σαν κι αυτή εδώ τώρα, που έχοντας γυρίσει από μία από τις συνήθεις μεγάλες βόλτες με το αυτοκίνητο, έχουν κινηματογραφικά περάσει από τη μνήμη σου όλα τα παραπάνω, η ψυχολογία σου έχει για μια ακόμη φορά γαμηθεί για τα καλά, νιώθεις απίστευτα μόνος, έχεις "λυγίσει" πως το λένε … Και βέβαια όλα αυτά σε ένα «λεπτό» πρέπει να έχουν κλείσει μέσα σε ένα σάκο στο μυαλό και την ψυχή, για να μην τσαλακωθεί η ευχάριστη εικόνα που έχουν όλοι οι άλλοι για σένα και να πας παρακάτω …