Στην ιδια κατασταση με εσενα βρισκομουν και εγω για χρονια (ειμαι 35 πλεον). Εκανα τοσα και αλλα τοσα και ποτε δεν ακουσα μπραβο. ΟΜΩΣ ολοι οι φιλοι μου εβλεπαν πεντακαθαρα ενα βλεμμα λατρειας εκ μερους του πατερα μου, οταν αυτος με κοιταζε, μια περηφανια, μια γλυκυτητα στη φωνη του οταν μου απηυθυνε το λογο, τα οποια εγω ακομα δε μπορω να διακρινω. ΟΛΟΙ οι φιλοι μου μου ελεγαν οτι μου εχει αδυναμια, εεκι που εγω εβλεπα μια ταση να προστατεψει την αδερφη μου και να ζορισει εμενα. Δε μου βγηκε σε κακο ολη αυτη η προσπαθεια εκ μερουσ μου να ανεβω στα ματια του. τωρα, 10 χρονια αργοτερα, η γνωμη μου εχει πολυ μεγαλη σημασια γι αυτον γιατι μεσα απο ολη αυτη την κουραση, εμαθα και εχω πλεον αποψη που βασιζεται στην εμπειρια. Θα κουραστεις λιγο ακομα αλλα και εσυ θα γινεις καλυτερος ανθρωπος και ο πατερας σου θα καταφερει καποια στιγμη -ελπιζω- να ανοιχτει λιγακι και να σε προσεγγισει συναισθηματικα. Ποιος γονιος δε θα ηθελε ενα παιδι σαν και εσενα?
12.4.2013 | 00:50
Ειρωνιες γονεων παιδευουσι τεκνα..
Νιωθω πως ο,τι και να κανω στη ζωη μου (επιτυχιες στη σχολη, διπλωματα στις ξενες γλωσσες, συμμετοχες σε ευρωπαικους διαγωνισμους, συμμετοχες σε διαλεξεις και αλλα) ποτε δεν ειναι αρκετο για τον πατερα μου. Συνεχεια υπαρχει μια ειρωνια στο υφος του. Και ειμαι μονο 21. Ποσο απογοητευτικο μπορει να ειναι αυτο?
1
