ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μόλις διάβασα το ποστ της LIFO για τα επεισόδια με τους χρυσαβγίτες στην Πάρο και την επίθεση σε δύο ανθρώπους που συμμετείχαν σε μια αντιρατσιστική πορεία. Και θυμήθηκα...Χτες έτυχε να βρεθώ στο Μεσολόγγι. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ. Ωραία ήταν για μια σύντομη εκδρομή. Περπάτημα δίπλα στη θάλασσα, ωραίος καιρός και πολύ καλή παρέα. Όλα μια χαρά, αλλά εκεί που περπατούσαμε στα πλακόστρωτα στενάκια ξαφνικά αστυνομικοί και ΜΑΤ σε κάθε γωνία. Τι να γίνεται εδώ αναρωτηθήκαμε. Στην επόμενη γωνία, κόσμος με στρατιωτικά παντελόνια, μαύρα μπλουζάκια με το λογότυπο της ΧΑ και καδρόνια στα χέρια. Είχε γεμίσει ο τόπος. Ακουγόταν μουσική και έκαιγαν βεγγαλικά, όπως αυτά που καίνε στις εξέδρες οι οπαδοί ομάδων. Τι κιτς σκηνικό σκέφτηκα από μέσα μου. Γιατί έπρεπε να το δω αυτό; Αυθόρμητα είχα πάρει μια γκριμάτσα αηδίας. Τόσο καιρό, νόμιζα ότι ήμουν τυχερή που δεν είχα πέσει ποτέ πάνω σε τέτοιες συγκεντρώσεις. Αλλά, δεν είναι έτσι. Καλύτερα να ξέρεις τι υπάρχει εκεί έξω, να ξέρεις τι θα έχεις να αντιμετωπίσεις ενδεχομένως εσύ ο ίδιος στο μέλλον. Ίσως σε μια δυστοπία που δεν είναι και πολύ μακριά.