ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πιανω τον εαυτο μου πολλες φορες να σκεφτεται και να θυμαται εκεινη τη βραδια που σε πρωτοειδα. Οσο σχεδιασμενη και αν ηταν η βραδια, τοσο απροσμενα ηρθες. Οσο σκοτεινα ηταν σε εκεινο το ροκαδικο, τοσο φωτεινη ησουν. Θυμαμαι τις κλεφτες ματιες που σου 'ριχνα και οποτε συνειδητοποιουσα πως οι ματιες μας συναντιοντουσαν, κοιταζα αλλου. Ηταν, πραγματικα ηταν υπεροχο το χαος που προκαλουσες με μια σου κινηση. Μπορει να μη μιλουσαμε, αλλα εχω ακουσει πως η σιωπη ειναι η πιο δυνατη κραυγη. Εξαλλου, ειχαμε μια ολοκληρη βραδια δικια μας, οι παρεες μας ειχαν ενωθει σε μια...ηλπιζα πως καποτε θα καταφερνα να σου μιλησω. Μαλλον τοτε καταλαβα πως εχουν δικιο αυτοι που λενε, πως το απαγορευμενο φρουτο, ειναι και το πιο γλυκο. Οσο δεν επρεπε να μιλησουμε, τοσο το ηθελα. Το αγγιγμα σου σεισμος, και το βλεμμα σου μαχαιρι. Ο ενας σου χορος, ο τρελος σου ρυθμος, ανεμοστροβιλος. Ο,τι και να 'κανες, την καταστροφη καταφερνες να φερεις, αλλα δε μ' ενοιαζε. Εξαλλου, γι' αυτο σε ερωτευτηκα. Μακαρι να 'ταν η βραδια και το σκοταδι που τονιζαν την ομορφια σου, αλλα ειτε ειναι ο ηλιος ενα με τον οριζοντα, ειτε στο πιο ψηλο σημειο του ουρανου, παντα καταφερνεις να μου παιρνεις την ανασα. Σ' ευχαριστω που υπαρχεις χαος μ, σ' ευχαριστω. |