ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΕΛΛΑΔΑ – Ο ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ…Πριν σαράντα και κάτι χρόνια που γεννήθηκα, ήμουν πολύ μακριά από την Ελλάδα, γεννήθηκα κοντά στη μεγάλη ζούγκλα του Αμαζονίου από Έλληνες γονείς. Μετανάστες τότε, επειδή ο υπαρκτός παράδεισος, δεν έδινε την ευκαιρία στους νέους να δουλέψουν και να αναπτυχθούν. Το 1959 , σε ηλικία 17 χρονών τότε ο πατέρας μου ξεκίνησε για την άλλη άκρη του κόσμου όπως έλεγε η γιαγιά μου με παράπονο. Με κόπο και επιμονή δούλεψε και άρχισε να δημιουργείται, το 1970 αποφασίζει να παντρευτεί κορίτσι από τον τόπο του βέβαια και ξεκίνησαν με την μάνα μου να φτιάξουν μια μεγάλη οικογένεια, όπως ονειρεύονταν και οι δύο. Αντί για 6 παιδιά που παραλίγο να κάνουν, κατάφεραν να φέρουν στον κόσμο 3, λέγοντας τους συνέχεια για την πατρίδα τους, την μεγάλη τους αγάπη, με υπερηφάνεια και δέος περιέγραφαν τι έχουν καταφέρει οι Έλληνες. Ο πιο έξυπνος και ικανός λαός του κόσμου. Η πλάκα ήταν ότι και στην ζούγκλα που ζούσα το ήξεραν αυτό, υμνούσαν την Ελλάδα με κάθε ευκαιρία. Τα άκουγα αλλά δεν με άγγιζαν. Ο κόσμος μου ήταν άλλος. Ήταν ο υπέροχος κόσμος μου, ο παιδικός , ο τέλειος, που τίποτα δεν μου έλειπε και ήμουν ευτυχισμένηΑπό τις διάφορες προσπάθειες διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας από την μητέρα, καμία δεν έπιασε τόπο, εκτός από τα βασικά «καλημέρα, γεια σου, νερό και καληνύχτα» όλα τα υπόλοιπα μου φαίνονταν κινέζικα. Και μέσα μου πάντα έλεγα «τι με νοιάζει να τα μάθω, σάμπως θα τα χρειαστώ ποτέ;».Και ήρθε η μεγάλη στιγμή που στα 12 μου, μου ανακοινώνουν ότι έπρεπε να πάω στην Ελλάδα, να ξεκινήσω το σχολείο, γιατί η οικογένεια είχε βάλει πρόγραμμα την ολική επιστροφή στην πατρίδα. Γκρεμίστηκα. Έκλαψα, ικέτεψα να μην γίνει αυτό, άλλα μάταια. Ο στόχος είχε προγραμματιστεί, με μένα πρώτο βιολί. Φτάνω στην Ελλάδα Οκτώβρη του 1984, ο πατέρας μου και εγώ. Στο αεροδρόμιο έγινε χαμός, ο μπαμπάς είχε 25 χρόνια να πατήσει στην Ελλάδα. Κλάματα, συγκίνηση, χαμός. Εγώ τα έβλεπα σαν ταινία όλα, χωρίς να καταλαβαίνω. Γιατί κάνουν έτσι πια;Το κρύο δεν το είχα νιώσει ποτέ, μα ποτέ. Στη ζούγκλα είχαμε μόνιμη θερμοκρασία, άνω των 25 και μέχρι 32, τροπικός καιρός. Πάγωσα. Έτρεμα. Φορούσα ό, τι ρούχα είχα και δεν είχα και πάλι κρύωνα. Έκλαιγα από το κρύο, έκλαιγα γιατί μου έλειπαν τα αδέλφια μου, οι φίλοι μου, το σχολείο μου. Δεν ήξερα καν να μιλάω ελληνικά και σε 4 μέρες από την άφιξή μου πήγα σχολείο. Τραγικό το αποτέλεσμα. Πάλι κλάματα. Ο πατέρας μου κάθε μέρα ήταν και σε ένα συγγενή, κάθε βράδυ τραπέζια για το καλωσόρισες. Ήταν ενθουσιασμένος και συγκινημένος, εγώ πάλι απογοητευμένη και δυστυχισμένη. Όταν ήρθε η ώρα να φύγει για να κανονίσει και την επαναφορά της υπόλοιπης οικογένειας του είπα να με πάρει μαζί του γιατί δεν μου άρεσε η Ελλάδα. Ήταν χάλια. Τίποτα δεν μου άρεσε. Και ήθελα να γυρίσω στα αδέλφια μου. Εκείνος το ήθελε πολύ να με πάρει αλλά δεν το έκανε. Έφυγε και με άφησε. Ξύπνησα και είχε φύγει. Έχασα τον κόσμο τότε. Απερίγραπτα όλα τα συναισθήματα.Μέσα σε όλα αυτά στάθηκα πολύ τυχερή, γιατί βρέθηκα σε μια οικογένεια που δεν είχα γνωρίσει μέχρι τότε, τα αδέλφια της μητέρας μου. Εκείνοι δεν είχαν έρθει ποτέ στη ζούγκλα, ενώ του πατέρα μου, όλοι είχαν περάσει από εκεί και εκεί είχαν κάνει οικογένεια. Οι καινούργιες μου ξαδέλφες με πήραν από το χέρι να μου μάθουν Ελληνικά, στο σχολείο έτυχα στο καλύτερο τμήμα στην Α’ Γυμνασίου που με βοηθούσαν σε μαθήματα και γλώσσα με αρχηγό την Ελένη. Πόσα της χρωστάω…Οι δικοί μου υποτίθεται θα ερχόντουσαν σε 3 μήνες από τότε που γύρισε ο μπαμπάς. Κάθε μέρα περίμενα. Περίμενα. Πέρασαν δύο χρόνια. Και τότε ήρθαν! Οι σκηνές που ακολούθησαν στο αεροδρόμιο απερίγραπτες. Τώρα το ζούσα εγώ αυτό που έζησε ο πατέρας μου. Είχα δύο ολόκληρα χρόνια να δω τα αδέλφια μου, που δεν είχαμε χωρίσει ούτε για μια μέρα. Κλάματα, αγκαλιές, φιλιά, τεράστια συγκίνηση, νόμιζα θα έσκαγε η καρδιά μου από την υπερένταση εκείνης της στιγμής.Είχα αλλάξει. Μεγάλωσα πολύ σε αυτά τα δύο χρόνια, είχα αρχίσει να συνηθίζω. Είχα βρει την λύτρωσή μου, την διέξοδο, το αντίδοτο της παραμονής μου στην Ελλάδα: τον αθλητισμό. Πέρασαν 2-3 μήνες μέχρι να με συνηθίσει η μάνα μου. Βλέπεις είχε στείλει ένα παιδί και βρήκε μια γυναίκα. Το βόλεϋ με έσωσε, με βοήθησε να ξεσπάσω τα νεύρα μου να αναπτυχθώ σωματικά αλλά και ψυχικά. Μου έμαθε να διαχειρίζομαι το άγχος μου, με έμαθε να μοιράζομαι, να κερδίζω, να χάνω. Μου έμαθε τόσα πολλά. Το πιο σημαντικό είναι ότι άρχισα να γνωρίζω νέους φίλους, φίλους που κράτησα μέχρι σήμερα, ανεκτίμητους ανθρώπους που ομόρφυναν τόσο πολύ την ζωή μου. Για πολλά χρόνια δεν είχα συγχωρήσει τους γονείς μου για αυτό που μου έκαναν. Μου ανέθεσαν την πιο δύσκολη αποστολή χωρίς να με ρωτήσουν αν θέλω ή μπορώ. Μου το επέβαλαν. Όχι, δεν μπορούσα να τους συγχωρέσω για ό, τι με είχαν κάνει να νιώσω. Μέχρι που άρχισα να καταλαβαίνω που ζούσα. Μέχρι που ανακάλυψα πλευρές της Ελλάδας και του λαού της, που δεν θα γνώριζα ποτέ αν δεν ζούσα εκεί. Άρχισα να βλέπω όλα αυτά που μου έλεγαν από παιδί. Με το βόλεϋ ταξίδεψα σε όλη την Ελλάδα, σε μεγάλες και σε πιο μικρές πόλεις, άρχισα να γνωρίζω χωριά, βουνά, θάλασσες. Άρχισα να ζω την χώρα και να απολαμβάνω τις ομορφιές της. Και έτσι κατάφερα να προσαρμόσω την ζωή μου στον τόπο που ζούσα, αυτόν τον ευλογημένο τόπο, τότε άρχισα να καταλαβαίνω τους γονείς μου, που όταν άκουγαν Πάριο, Μαρινέλλα, Πουλόπουλο, Αλεξίου και δάκρυζαν. Μπόρεσα να μπω στην ψυχολογία τους γιατί σε κάθε ήχο, οσμή, σκέψη ελληνική λύγιζαν από συγκίνηση και επιθυμία για επιστροφή.Τα χρόνια πέρασαν και εγώ πλέον ένιωθα 100% Ελληνίδα, περήφανη για την Ελλάδα, σεβόμενη την Ιστορία της, τους ανθρώπους της, τους νόμους της. Αλλά διαπίστωσα ότι αυτό ως επί τον πλείστον, δεν συνέβαινε με τους γεννημένους εδώ Έλληνες. Φερόντουσαν στην Ελλάδα σαν να ανήκει σε κάποιον άλλο. Κανένα συναίσθημα, σεβασμός πουθενά για τίποτα. Όλοι έτοιμοι να πουλήσουν αξίες και ιδανικά. Ξεφτιλισμένοι άνθρωποι που δεν θα έπρεπε να λέγονται Έλληνες. Τιποτένιοι κομπλεξικοί που νομίζουν ότι μπορούν να διαλύσουν ένα ολόκληρο έθνος. Και το πέτυχαν. Γιατί τελικά οι νεοέλληνες κοιτάνε μόνο το κοντόφθαλμο συμφέρον τους. Δεν τους απασχολεί αν γκρεμιστεί η χώρα, το σπιτάκι τους να είναι καλά και να έχουν και 5 δραχμούλες στην άκρη. Η χώρα λοιπόν που με τόση υπερηφάνεια, τόσοι Έλληνες του εξωτερικού διαφημίζουν και αγαπούν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα χωριό για τους ντόπιους. Ένα ανοικτό χωριό που ο καθένας μπορεί να κάνει ό, τι θέλει. Να μπει, να βγει όποια ώρα θέλει, να την ξεφτιλίζει όποτε και όπως θέλει, να την πουλάει σε όποιον θέλει. Είμαι σίγουρη ότι λίγοι θα μπορέσουν να καταλάβουν τι εννοώ και πώς μπορεί να νιώθουν κάποιοι Έλληνες.Ο τροχός γύρισε και πάλι και με έφερε στην ζούγκλα, χάρη στις ιδανικές συνθήκες! που επικρατούν στον υπαρκτό παράδεισο και σε οικογενειακές αναποδιές. Στον τόπο που μεγάλωσα, λάτρεψα, έζησα την πιο υπέροχη παιδική ηλικία. Μόνο που τώρα είναι όλα διαφορετικά. Τώρα βλέπω την πραγματική εικόνα της πόλης. Την βρωμιά, τον κίνδυνο, την ανοργανωσιά, την πολιτική αλητεία, την φτώχεια, την πείνα, την έλλειψη παιδείας και υγείας. Τώρα βλέπω γιατί οι γονείς μου ήθελαν να γυρίσουν στον παράδεισο. Γιατί εδώ είναι η κόλαση. Εδώ αρχές και ιδανικά δεν υπάρχουν, μόνο τυφλή, μηχανική πίστη στο Θεό. Πεποίθηση ότι αυτός θα τα φτιάξει όλα. Αλλά χωρίς την συμβολή και την θέληση του ανθρώπου, τι να σου κάνει και ο Θεός. Γκρεμίστηκα ξανά, διαλύθηκα. Νιώθω πάλι δυστυχισμένη.Και έχω φτάσει στα όριά μου, εξοργίζομαι με τον άνθρωπο, τον άπληστο, που με τίποτα δεν χορταίνει, που δεν δίνει καμία αξία στον άνθρωπο. Τα ίδια εδώ στην ζούγκλα, τα ίδια και στον υπαρκτό παράδεισο που τον έκαναν ζούγκλα όλοι αυτοί οι ξεφτίλες, οι προδότες κατάφεραν να κάνουν έναν παράδεισο μόλις 10 εκατομμυρίων ανθρώπων να γίνει χάος. Πώς να ελπίζει λοιπόν η πραγματική ζούγκλα των 200.000.000 ανθρώπων; Εξοργίζομαι που έχουμε γίνει όλοι θεατές αυτής της κακής παράστασης που εδώ και χρόνια παίζεται στην Ελλάδα. Τώρα που είμαι μακριά πονάω ακόμα πιο πολύ. Μου λείπουν οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, δεν μου αρκεί αν εγώ επιβιώνω όταν ξέρω πως όλοι αυτοί που αγαπάω ζορίζονται. Θέλω να γυρίσω πίσω. Ακόμα και αυτή η ματωμένη Ελλάδα είναι καλύτερη από οπουδήποτε στον κόσμο. Ξέρω πως πολλοί θα διαφωνήσουν αλλά εμένα αυτή είναι η θέση μου και η γνώμη μου. Νιώθω τυχερή και ευλογημένη που γεννήθηκα από Έλληνες γονείς. Που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να ζήσω σε αυτόν τον παράδεισο. Θα είμαι περήφανη πάντα για αυτό. Γιατί αυτό δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς. Ούτε από εμένα, ούτε από κανέναν που σέβεται και αγαπάει τον υπαρκτό παράδεισο.Λυπάμαι που έχω χάσει τις 2 γιαγιάδες μου, αλλά από την άλλη χαίρομαι που δεν έζησαν αυτή την ξεφτίλα που βιώνει σήμερα η 3η ηλικία. Δούλεψαν μια ολόκληρη ζωή για να μην μπορούν να ζήσουν πλέον σήμερα. Πρέπει όμως να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο. Να σταματήσουμε να δεχόμαστε τα πάντα. Δεν είναι εύκολο, ποτέ δεν ήταν να παλέψεις και να νικήσεις τους κακούς, ιδιαίτερα τους ηλίθιους, καθώς είναι γνωστό η ηλιθιότητα είναι σχεδόν ανίκητη. Αυτούς έχουμε. Τους ηλίθιους. Αυτοί οι ξεφτιλισμένοι μας κυβερνούν γιατί εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα, εμείς οι παρτάκηδες. Τώρα όμως τα παίρνουν και από εσένα παρτάκια, και από εμένα και από όλους!Έχω τόση οργή μέσα μου που άμα μπορούσε να διατυπωθεί στο χαρτί νομίζω θα είχε εκραγεί. Μου λείπετε πολύ φιλαράκια μου, μου λείπετε πολύ ξαδέλφια μου, θείοι, οικογένεια. Μου λείπεις και εσύ Ελλάδα, οι γεύσεις, οι μυρωδιές σου, όλα σου. Είσαι ένας υπαρκτός παράδεισος και όλοι όσοι σε έχουν επισκεφθεί το έχουν νιώσει. Εύχομαι στο άμεσο μέλλον να σε αγαπήσουν πάλι οι Έλληνες και να σε κάνουν και πάλι δική τους. Γιατί τώρα σε δάνεισαν. Σε υποτίμησαν. Σε πούλησαν. Όμως όπως ξέρουμε όλοι καλά, είμαστε ο πιο ξεροκέφαλος λαός, που όταν βάζει στόχους μπορεί να τους εκπληρώνει. Θα σε κατακτήσουμε και πάλι. Να γίνεις και πάλι η περήφανη Ελλάδα όλων των Ελλήνων εντός και εκτός συνόρων. Γιατί είσαι ο υπαρκτός μας παράδεισος!Α.Χ