ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να ξαναμιλήσω με τον μπαμπά μου. Βλέπω τις φίλες μου πόσο κοντά είναι με τους μπαμπάδες τους και με πιάνει κατάθλιψη, πονάω. Ο δικός μου με παράτησε για μια ρωσσίδα και προτίμησε να μεγαλώσει τα παιδιά της. Είμαι 15 χρονών κοπελίτσα και οι μοναδικές φορές που βλέπω τον μπαμπά μου είναι στα δικαστήρια και τυχαία στον δρόμο που ούτε καν μου μιλάει. Πριν 2 χρόνια τέτοια εποχή ήμασταν αυτοκόλλητοι. Πως αλλάζει τόσο γρήγορα μυαλά ο άνθρωπος? Πως ξεχνάει τα παιδιά του? Το αίμα του? Και όλες αυτές τις στιγμές ευτυχίας που περάσαμε μαζί, τις άφησε πίσω? Η ύπαρξη του μπαμπά μου αντικαταστήθηκε από ένα αρκουδάκι που μου είχε πάρει ο ίδιος δώρο πριν πολλά χρόνια. Κοιμάμαι μαζί του και του μιλάω νομίζοντας πως είναι ο μπαμπάς μου, δεν αργώ να καταλάβω πως ονειρεύομαι και έχω ήδη δακρύσει. Κάθε βράδυ τα ίδια. Οι στιγμές έγιναν φωτογραφίες, αναμνήσεις...Να προσέχεις μπαμπά.