Ήξερα κάποιον ο οποίος θυσίασε κάποτε τον έρωτά του -συν τοις άλλοις-, επειδή μέσα του ένιωθε "ανταριασμένος", ένιωθε "συναισθηματικά ανισόρροπος", ούτε εκείνος καταλάβαινε τον εαυτό του, τον έβλεπε ως "τρίτο πρόσωπο", σαν μια οντότητα ξεχωριστή από τον ίδιο. Και φοβόταν πολύ και ισχυριζόταν πως πιο πολύ φοβάται για τον έρωτά του, παρά για τον ίδιο και πως όλα αυτά τα κάνει "για να τον προστατέψει ". Μετέπειτα αναθεώρησε, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.Δεν ξέρω την κατάσταση, ούτε και εσένα, ωστόσο μου φαίνεται πολύ χαζό να καρφώνεις έναν άνθρωπο με τον οποίο είσαι ερωτευμένη και είναι κι αυτός ερωτευμένος και λείπετε ο ένας στον άλλον και πονάτε ο ένας για τον άλλον, στο σταυρό του χαμένου και μη αποδεκτού εαυτού και της ανήσυχης ψυχής. Γιατί όταν καταλάβεις και αποδεχτείς τον εαυτό σου -μπορεί και ποτέ- θα είναι αργα και εσύ δε θα 'χεις ζήσει τίποτα, τουλάχιστον όχι σε πλήρη έκταση. Ζωή μισή, αποστειρωμένη και γεμάτη όρια. Και μετά έλα να μου πείς αν βρήκες ηρεμία.
9.5.2018 | 01:55
Έμαθα κάτι πολύ σημαντικό
αυτές τις μέρες. Πως μπορώ να ξαναερωτευθώ. Μετά από τόσα χρόνια.Έμαθα επίσης πως έχω ακόμα δρόμο ώστε να με αποδεχθώ και να με καταλάβω. Και δε σου άξιζε να περιμένεις, γι' αυτό και σου ζήτησα να το σταματήσουμε.Πονάω πολύ, μη νομίζεις πως για 'μενα είναι εύκολο. Επέστρεψα στη μοναξιά που είναι γνώριμη, αλλά δεν τη θέλω.Ελπίζω να είσαι καλά. Σε σκέφτομαι κάθε μέρα, και σχεδόν μετανιώνω που έφυγα. Όμως μέσα μου δεν είμαι ήρεμη, ο φόβος συνεχίζει να με παιδεύει.Θα ήθελα την αγκαλιά σου απόψε. Μου λείπεις πολύ.
1
