ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με μια μικρή χρονοκαθυστέρηση, έπειτα από μια συζήτηση που είχα με έναν φίλο, σχετικά με την ταινία του Τζόκερ και κάποιους προβληματισμούς που έκανα......Άλλοι εκπλήσσονται, άλλοι αναθεωρούν, άλλοι αηδιάζουν και κάποιοι άλλοι ταυτίζονται. Σε καμία περίπτωση δεν έχεις την δυνατότητα να αδιαφορήσεις, παρακολουθώντας την…νέα παρουσίαση αυτού του χαρακτήρα. Καθώς, εκτός του ίδιου του προσώπου, η ταινία σου επιτρέπει να ασχοληθείς με τον τρόπο που γεννήθηκε ο Τζόκερ. Σε βάζει σε μια διαδικασία να σκεφτείς έξω από το τετράγωνο και να αναρωτηθείς πόσο συχνά και με ποιον τρόπο, η κοινωνία δημιουργεί καθημερινά νέους “Τζόκερ”.Σε μια ανύποπτη φάση, ο Τζόκερ -στην προσπάθεια του να αιτιολογήσει τις βίαιες πράξεις του- χαρακτήρισε υποκειμενικά τα αστεία. Όντως, κάποιος μπορεί να θεωρήσει πως δεν υπάρχουν όρια στην κωμωδία και οι αφορμές που θα του δοθούν για να γελάσει, να εξαρτιόνται από τα προσωπικά του ερεθίσματα. Ούτως ή άλλως πολύς κόσμος ταυτίζεται με αυτήν την κοσμοθεωρία πως τα πάντα είναι υποκειμενικά.Ο Τζόκερ ανέπτυξε τα βίαια ένστικτα του αντιδρώντας στην καθημερινή περιθωριοποίηση, κοινωνική απαξίωση και πολυεπίπεδης βίας που εισέπραττε από την ίδια την κοινωνία. Ανακάλυψε πως αυτή η αντίδραση του προκαλούσε συναισθήματα γαλήνης και πάθους, σε σημείο που κατέληγαν να γίνονται εθιστικά. Δίχως να προβάλλει αμυντικούς μηχανισμούς, ξεκίνησε συνειδητά έναν νέο τρόπο ζωής, που του έδινε πίσω, όσα συναισθήματα στερήθηκε.Ενώ εξελισσόταν η ταινία και το κοινό ταυτιζόταν με τον ήρωα, υπήρξε μια σκηνή όπου ο Τζόκερ σκοτώνει έναν εκ των δύο συνεργατών του, με τον δεύτερο να προσπαθεί να γλιτώσει, προσπαθώντας να ανοίξει την πόρτα. Δίχως να μπορεί να φτάσει την κλειδαριά, λόγω του ύψους του, το κοινό ξεσπά σε γέλια. Ο έτερος συνεργάτης του χαρακτηρίζεται από την κοινωνία ως “νάνος” και εκείνη η στιγμή προσφέρει την δυνατότητα για δύο ειδών σκέψεις.Η πρώτη έχει να κάνει με την επεξήγηση του Τζόκερ για την υποκειμενικότητα του χιούμορ. Ηθελημένα ή μη, ο σεναριογράφος της ταινίας δίνει την ευκαιρία στο κοινό να αναλογιστεί πως όσο κατακριτέα είναι η ταύτιση ενός αστείου με μια δολοφονία, τόσο ένοχο είναι το γέλιο με μια σκηνή που προβάλλεται η ιδιαιτερότητα ενός ανθρώπου.Η δεύτερη έρχεται σε συνέχεια της πρώτης. Το παρατεταμένο γέλιο που ακούστηκε μέσα στην αίθουσα δίνει την κατάλληλη απάντηση, πόσο ρεαλιστικό είναι το ερώτημα, εάν οι σημερινές κοινωνίες δημιουργούν νέους “Τζόκερ”.Ο κόσμος υπάρχει και ζει με βάση κάποια δεδομένα, κάποιες αλήθειες και και κάποια στερεότυπα. Το μάτι συνηθίζει σε κάποιες εικόνες από νεαρή ηλικία και οριοθετεί από πολύ νωρίς, τι είναι το κοινωνικά αποδεκτό και τι το λάθος. Αφουγκράζεται τις οικείες εικόνες, νιώθει άβολα με νέες, μη κοινότυπες.Έτσι και στον Τζόκερ έδρασαν με αυτό το γέλιο, έτσι και ο Τζόκερ αντέδρασε με αυτό το χαμόγελο…Άγνωστος Ψ.