ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή μου την εξομολόγηση δεν την έχω κάνει σε κανέναν. Είναι η πρώτη φορά που θα μοιραστώ αυτό που κάνω από έφηβη ανοιχτά.Από την εφηβική μου λοιπόν ηλικία άκουγα μουσική. Πολύ μουσική. Ελληνικά και ξένα. Είχα τότε το walkman μου και αργότερα το φορητό μου cdplayer με ακουστικά. Καθώς γενικά ήμουν (και είμαι, απλά με μέτρο πλέον) ένα ρομαντικό και ίσως ονειροπόλο κορίτσι, έστω μια φορά κάθε μέρα ή κάθε δύο μέρες πήγαινα στο δωμάτιο μου, έκλεινα την πόρτα και έβαζα μουσική με ακουστικά. Τότε χαμήλωνα και τα παντζούρια, έκλεινα τις κουρτίνες και...φανταζόμουν ότι μεταφερόμουν όπου ήθελα, με όποια άτομα ήθελα. Έκλεινα τα μάτια και χόρευα, έκανα υποθετικούς διαλόγους και σκάρωνα ολόκληρες ιστορίες και σενάρια τα οποία...ζούσα εκεί, στο φανταστικό μου κόσμο. Μπορεί να σκεφτόμουν ότι μου τα ζητούσε το αγόρι που είχα ερωτευτεί, ότι είχα μάθει να χορεύω που τόσο αγαπούσα, ότι ταξίδευα σε άλλα μέρη, κλπ κλπ...Πράγματα που με έκαναν να νιώθω χαρούμενη. Ακόμη και φανταστικά φιλιά έδινα, έπιανα το μαξιλάρι μου και το αγκάλιαζα σκεπτόμενη ότι είναι το πρόσωπο που είμαι ερωτευμένη. Αυτό μπορεί να διαρκούσε και καμιά ώρα. Οι γονείς μου όταν με ρωτούσαν τι κάνω κλεισμένη τους έλεγα ''γυμναστική''. Αλλά ένιωθα χαρούμενη εκεί στον φανταστικό μου κόσμο. Δεν ήξερε κανείς γι' αυτόν, ούτε οι φίλες μου. Αυτό συνεχίστηκε με τα χρόνια, ήταν η διέξοδός μου. Απλά αραίωνε σιγά σιγά. Ακόμη και σήμερα, που διανύω πλέον την 3η δεκαετία, κάποιες φορές -μένω μόνη μου πλέον- και όταν λείπει ο σύντροφός μου στη δουλειά, δημιουργώ χαμηλώνοντας τα φώτα ένα σκηνικό και μεταφέρομαι σε άλλη πραγματικότητα, όπου μπορεί να συμβαίνει οτιδήποτε, πχ να συναντώ ξανά κάποιον παλιό έρωτα και να είναι άλλος άνθρωπος (ώρες ώρες σκέφτομαι τι φαντάζομαι και γελάω πάντως, ειδικά σε αυτά τα σενάρια), ότι ταξιδεύω στις χώρες που μου αρέσουν, κλπ. Το περίεργο είναι ότι αισθάνομαι περίφημα στη ζωή μου, δεν νιώθω ότι μου λείπει κάτι, απλά αυτός ο ''κόσμος'' που φτιάχνω πλέον αραιά, μπορεί και 1 φορά στις 2 εβδομάδες, με κάνει να ξεδίνω νοερά. Νιώθω σαν να παρακολουθώ μια θεατρική παράσταση κατά κάποιον τρόπο. Γενικά δημιουργώ σενάρια, μπορεί να φανταστώ ότι είμαι και εντελώς άλλος άνθρωπος και βιώνω μια ιστορία που μπορεί να έχω ονειρευτεί το προηγούμενο βράδυ. Κάποιος που τα διαβάζει όλα πιθανόν να σκεφτεί ότι θέλω ψυχίατρο. Ή ψυχολόγο. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους, πάντως με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτό ήταν το αντίδοτό μου για να μπορώ να ζω χωρίς αρνητικούς λογισμούς και να κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια.Ευχαριστώ που το διαβάσατε! Καλημέρα!