Το μεταπολεμικό ennui έφερε την προσδοκία του συντρόφου-ελβετικού-σουγιά εκαί που παλιά αρκει να σκαρώνατε κανα παιδί και να μην δερνόσαστε για να πείτε ότι είστε ευτυχείς. Κι έτσι φορτώνουμε τους ανθρώπους μας με απαιτήσεις που δεν μπορεί κανείς θνητός να ανταποκριθεί στο 100%. Όμως η σοφία έγκειται στο πόσο μπορεί κάποιος να υποχωρήσει και σε ποιά ζητήματα.
9.7.2019 | 10:38
Ένα γενικό συμπέρασμα για τις σχέσεις
Αν διάλεγα έναν τίτλο για να χαρακτηρίσω τις σχέσεις των ανθρώπων αυτός θα ήταν "Μεγάλες προσδοκίες"Σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι ζουν την ιδανική ζωή μόνο στα όνειρα τους κανένας δεν ασχολείται με την πραγματικότητα,όλα μοιάζουν επιφανειακά,ρηχά και μάταια,αν και δε θα έπρεπε να είναι καθόλου έτσι.Παρατηρώ τις σχέσεις των δύο φύλων,ξεκινάνε όλα συνήθως με μια κοινή σειρά.Είμαι μόνος/η ,ψάχνω να βρω αυτό που θα με γεμίσει γιατί αισθάνομαι άδειος/α και μέχρι να το βρω αδειάζω περισσότερο,περνάνε μέρες,βδομάδες, μήνες χωρίς να υπάρχει ουσιαστική απόλαυση και χαρά,λες και αυτές οι μέρες δεν αποτελούν μέρος της ζωής,λες και η ευτυχία εξαρτάται από κάποιον άλλο..Τελικά βρίσκεις αυτό που θες,δεν είναι ακριβώς αυτό αλλά βολευεσαι γιατί κουράστηκες να περιμένεις και λίγο μετά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση,αμφιβολίες, ψυχαναγκασμός,εσωτερική μοναξιά δίπλα σε έναν άλλο..Όποτε καταλήγεις και πάλι μόνος/η είτε μέσα σε σχέση είτε έξω από αυτήν.Αυτός ο αέναος κύκλος συνεχίζεται ξανά και ξανά και ξανά..Ώσπου μια μέρα ξυπνάς και αποφασίζεις να είσαι απλά ο εαυτός σου,αποφασίζεις να δώσεις όλη σου την προσοχή σε εσένα τον ίδιο,τότε κάθεσαι και παρατηρείς τους ανθρώπους και δε θέλεις εμπλοκή μαζί τους εξ αναγκης.Όπως κάποτε μου είπαν αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως οι περισσότεροι "είναι γλυκά ευτυχισμένοι,υποφέρουν με ευγένεια.."
3
