ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε σε ξέχασα...αντίθετα σε θυμάμαι περισσότερο από όσο θα έπρεπε..αλλά δε μ΄άφησες να σε γνωρίσω με τον τρόπο που ήθελα...ο δικός σου είναι αρκετά εγωιστικός...ή όλα ή τίποτα...Δεν ξέρω αν φταίω εγώ,εσύ ή οι συγκυρίες. Η ζωή μου είναι άνω κάτω χωρίς λόγο, άγεται και φέρεται από τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μου, μια εκδοχή καταστροφική, σχεδόν καταθλιπτική και περιστασιακά αυτοκτονική. Δεν είμαι εγώ αυτή, βαθιά μέσα μου το ξέρω. Δεν προσπάθησα να σε εξαπατήσω, δεν είμαι αυτό που περίμενες, από νωρίς στο έδειξα, ό,τι κι αν ήταν αυτό που ζητούσες από μένα, απλώς δεν ήμουν σε θέση να στο δώσω.Προσπαθώ να αγαπήσω τη ζωή και τον εαυτό μου, να σκεφτώ το μέλλον μου και να αναλάβω τις ευθύνες μου, η ιδέα σου δε με βοηθάει... Είτε όλο αυτό εξαντλείται στο κεφάλι μας είτε θα μπορούσε να έχει ρεαλιστική υπόσταση,έχω τους δικούς μου δαίμονες να παλέψω, πρέπει να βρω έναν τρόπο να είμαι ευτυχισμένη και να μη φαντασιώνομαι τη στιγμή που θα εγκαταλείψω τα πάντα για το τίποτα, πρέπει να ξεπεράσω την παρατεταμένη εφηβεία μου και να μην καταλήγει κάθε συνομιλία μου με τους γονείς μου σε επικούς καυγάδες, πρέπει να μάθω να ζω, αλλά πρώτα πρέπει να τα βρω με τον εαυτό μου, μόνη μου, χωρίς να στηριχτώ σε τίποτα εξωτερικό, αλλιώς θα είναι μια ακόμη υπεκφυγή, μια επικίνδυνη υπεκφυγή, η ελπίδα είναι σα λεπίδα αιχμηρή... Δε μου είπες ποτέ ποιός και τί είσαι, δεν ξέρω καν το όνομά σου, για να το σημειώσω σε κάποιο περιθώριο...Παρόλα αυτά, σε αισθάνομαι πια κάτι δικό μου, ίσως γιατί είσαι μια επινόησή μου, μέχρι τώρα πιστεύω πως εγώ σε δημιούργησα, κι εσύ απλά αντανακλάς τις σκέψεις μου (όπως στο βιβλίο, ή ίσως και να έγινε το αντίθετο)...σκέψεις διαστροφικές, που όταν εμφανίζονται τα βράδια, ξυπνώ τρομαγμένη από τον ύπνο μου...Είχες δίκιο, έχω μια έμφυτη τάση στη δραματοποίηση, ίσως μέσα από αυτή να προσδίδω μια επίφαση νοήματος στη ζωή μου. Δε θα μπορούσα να σε συναντήσω, όχι υπό αυτές τις συνθήκες, δε θα το διακινδύνευα να μου γίνεις απαραίτητος ή ίσως και χειρότερα, αδιάφορος...εξάλλου σου έχω πει πολλά, πράγματα για τα οποία εσύ δε μου έδειξες την ίδια εμπιστοσύνη, ίσως να σου έλειπε και το ενδιαφέρον...βρεθήκαμε τη λάθος στιγμή, γι' αυτό και δε συναντηθήκαμε ποτέ. Μάλλον δε θα μάθουμε ποτέ τί ήταν όλο αυτό...Δε θα θελα ούτε εγώ να σου πω οριστικά αντίο, δε θα θελα να αποκλείσω την πιθανότητα κάποτε να συνθηκολογήσει η νύχτα με τη μέρα και να συναντηθούμε, με το όποιο κέρδος ή κόστος...Προς το παρόν τουλάχιστον είμαι ανγκασμένη να σε αποχαιρετήσω, αυτή η ιστορία έχει γίνει ψυχοφθόρα, με κρατάει πίσω και με πληγώνει, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο...θα διαλέξω να το κάνω με ένα "au revoir". Σου εύχομαι να περνάς όμορφα, να μπορέσει η καρδιά σου ν' ανθίσει μπολιασμένη με την ευωδιά της άνοιξης, ακόμη και να ερωτευθείς, απλά να εξακολουθείς να με θυμάσαι ως μια άρρητη αλήθεια ή μια ξεβαμμένη ανεμώνη. Δεν ξέρω κατά πόσο σε αγγίζουν τα λόγια μου, θα ήθελα να τολμούσα να ζητήσω από σένα τα πάντα, είναι αδύνατον όμως, περιμένω να με καταλάβεις και να κρατήσεις κάτι δικό μου, ας είναι αυτό ένα φιλί που ποτέ δε σου έδωσα κι ένα βλέμμα που ποτέ δε σου χάρισα. Ίσως αυτό να ήταν το καλύτερο, ίσως να ήταν και το μόνο εφικτό. Έχω κρατήσει κάτι για σένα, δεν είναι όμως καιρός να στο δώσω, ίσως κάποτε...ποιός ξέρει...ποιός μπορεί άραγε να πει με σιγουριά... Το ξέρω πως για καιρό θα ψάχνω να βρω το πρόσωπό σου ανάμεσα στους ξένους, ίσως καλύτερα για μένα που δεν το γνωρίζω, έτσι μπορεί ευκολότερα κάποτε να το μπερδέψω. Σε φιλώ στα βλέφαρα...http://www.youtube.com/watch?v=LbZYyTWjvbcΥΓ Έχω μοιραστεί κάποιο μυστικό μου με τη νύχτα, όταν βραδιάζει να αφουγκράζεσαι το λιγότερο φωτεινό από τ' αστέρια, μπορεί και να χει κάτι να σου πει...ΥΓ2 Αχ αυτά τα videogames, καίνε κόσμο...