ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο Χ. είχε πει να μαζευτούμε γύρω στις 7..εγώ προσπαθούσα να βρω δικαιολογίες στον εαυτό μου για να καθυστερήσω την άφιξη μου στο σπίτι του. Ήθελα πολύ να πάω αλλά κάτι με απωθούσε..δεν ήξερα τι ήταν! Σίγα σιγά πήρα την απόφαση -δεν μπορούσα άλλο να καθυστερώ- να ετοιμάζομαι...Ντύθηκα με παρόμοια ρούχα με αυτά που φορούσα και στα περσινά γενέθλια, τζινάκι, μπλουζίτσα, ίσιωσα και τα μαλλιά..δεν ξέρω γιατί..μάλλον γιατί ήθελα να γίνουν όλα όπως πέρυσι! Βγήκα από το σπίτι στις 8:50. Το λεωφορείο καθυστέρησε 20’ λες και το έκανε επίτηδες..όσο δεν ήθελα να μένω μόνη για να σκέφτομαι τόσο το σύμπαν συνωμοτούσε για να μείνω. Όλη την ώρα στη στάση σκεφτόμουν αν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να γίνουν όλα όπως πέρυσι.Μπήκα και ακόμη από την εξώπορτα ήμουν μαγκωμένη, λες και δεν είχα ξαναμπεί στο σπίτι του από εκείνη την ημέρα, απλά έφταιγε η μέρα. Αυτή η συγκεκριμένη μέρα. Στην αρχή ήμουν κάπως.. κατάλαβαν όλοι ότι κάτι έχω..ήπια ένα ποτήρι κρασί..ήπια δεύτερο και άρχισα να είμαι καλύτερα..Η ώρα περνούσε, το κουδούνι δεν χτυπούσε..Μάλλον δεν περιμέναμε άλλους! Το είχα συνειδητοποιήσει πια για τα καλά..δεν θα ερχόταν! Άσχετα που κατά βάθος τον περίμενα και ήλπιζα βαθιά μέσα μου πως θα έρθει. Σιγά σιγά ξεχάστηκα, ήπιαμε κι άλλα ποτήρια κρασί και ήδη ένιωθα καλύτερα! Σαν να είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Ο κόσμος σιγά σιγά έφευγε..μείναμε εμείς οι γνωστοί τελευταίοι. Ο Β. δεν ήρθε ποτέ και έτσι τίποτα δεν ήταν ίδιο με τα περσινά γενέθλια. Τώρα, 4:45 το ξημέρωμα νιώθω καλά και ήρεμη! Δεν με νοιάζει που δεν ήρθε! Ίσως όλα έγιναν έτσι, απλά για να καταλάβω πως ο κύκλος έκλεισε, ακριβώς έναν χρόνο μετά.