ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι εδώ και μερικούς μήνες με εναν υπέροχο ανθρωπο που θαυμαζω και αγαπώ πολυ και σε γενικές γραμμες με καταλαβαινει και με κάνει χαρουμενη. Τον τελευταιο μηνα ομως εχω αρχίσει και νιώθω μια αλλαγη. Εκεινος, ισως και γιατί ειναι μεγαλυτερος, φαίνεται να ξερει Πώς θελει να ζησει και με τι προτεραιότητες και εχει κατασταλάξει σε χομπι και ασχολιες. Εγω αντιθέτως ειμαι σε μια φαση που δεν ξερω Πώς θελω να Είμαι. Νιωθω την επιθυμια να δοκιμασω πράγματα να διαβασω να ταξιδεψω να ψάξω να βρω πώς θελω να ζησω και με τι προτεραιότητες. Ξεκιναμε και διαφορα πράγματα μαζι αλλα αυτα συνηθως αποτυγχανουν στο πολυ γεμάτο προγραμμα και των δύο κυριως απο τη δικη του μερια, αφού η ζωη του είναι πολυ οριοθετημένη. Αυτα τα πράγματα ομως που δεν πετυχαίνουν εμενα εχουν αρχίσει και μου κοστιζουν. Οσο ωραια νιωθω οταν ειμαστε μαζι τόσο βασανιζομαι απο αμφιβολιες οταν μενω μονη μου. Δεν ξερω τι ειναι αυτο ακριβως που με απογοητευει. Φοβαμαι απο τη μία οτι αυτη η διαφορα θα μας χωρισει και απο την αλλη οτι δε μπορει να καταλαβει τις σκεψεις μου και τις αναγκες μου. Ταιριαζουμε πολυ μας αρεσουν τα ιδια πραγματα βλεπουμε τον κόσμο με αντιστοιχο τρόπο και μοιαζουμε πολυ και στο χαρακτηρα αλλα υπαρχει αυτο το αλλα. Αυτο το αλλα που δεν ξέρω πώς να το διαχειριστω. Σου γραφω λοιπον ελπίζοντας να ακουσω μια αντικειμενική ματια κυριως για το ποσο νοημα εχουν αυτοι οι φοβοι μου. Ειναι κατι που πρέπει να αντιμετωπίσω εγω ως υπερβολή ή ως αδυναμια κατανοησης του αλλου? Ή είναι ενα αντικειμενικό προβλημα που χρίζει συζητησης και επίλυσης? Να σημειωσω εδω οτι δεν τίθεται ερώτημα σημασίας. Παντα βρίσκει χρονο να μενουμε μαζι να κοιμομαστε μαζι να τρώμε και να συζητάμε.