ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χιονόμπαλες να παίξω, χιονάνθρωπους να φτιάξω, στην αθωότητα να γυρίσω, τα χέρια μου ύστερα στα καλοριφέρ να ζεσταίνω, εκεί μαζί με τα μανταρίνια, αγκαλιάζοντας τις φέτες, μετά από τόσο πόλεμο. Τότε που έφτιαχνα χωματένιους δρόμους, μαζί με φίλους παιδικούς, εδώ απέναντι στο πάρκο, αυτοκινητάκια πολλά, ολόκληρη βιομηχανία, κι ύστερα που φτιάχναμε σπίτια από χαρτόκουτα, και μετά τζαμί και μήλα, και μπάσκετ στα παγκάκια, ένα κασόνι για καλάθι, τότε που κουνάγαμε τις κόκα κόλα ο ένας πάνω στον άλλον, τότε που κλέβαμε ερίκια απ' την αυλή της κυρά Μαρίκας, και στο σπίτι πηγαίναμε με τα κουκλάκια, που φτιάχναμε φυσοκάλαμα, μαύρο και κίτρινο το δικό μου, άλλοι σημάδευαν τις γάτες, εγώ ακολουθούσα, τις πεταλιές που κάναμε, τα κορίτσια που χουφτώναμε, πριν μου σκάσει ο κεραυνός, και παίζαμε και σπασμένο τηλέφωνο, και ανεβαίναμε στην Τερψιθέα, με τους άλλους ένα γινόμασταν και παίζαμε και μπάλα. Χρόνια αλησμόνητα, αθώα χρόνια, ο ένας για τον άλλον, οι μικροί οι μεγάλοι και οι μεσαίοι. Εγώ ανήκα στους μικρούς, και τα κορίτσια τα μεγάλα, έλεγαν θα μπουν στο ψυγείο για να με περιμένουν. Να μεγαλώσω. Και μεγάλωσα. Τώρα απ' το παράθυρο κοιτώ το πάρκο, αλλιώς πια τα πράγματα, δεν βαριέσαι, τι να στα λέω;