ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν το σπίτι σου ήταν πάντα ένα ναρκοπέδιο κουβαλάς μέσα σου μια ανασφάλεια. Όταν έμαθες να μην ακούγεσαι, μαθαίνεις ότι δεν έχει νόημα να φωνάζεις, να διεκδικείς, να ζητάς δικαιοσύνη. Όλα αυτά τα μαθήματα από την οικογένεια μου, όλη αυτή η «σκληραγώγηση» νομίζω ότι με έκανε κυρίως πιο ευάλωτη. Πού είμαι; Φοβάμαι ότι μια μέρα θα αποσυντεθεί εντελώς το μυαλό μου πριν τη σήψη του σώματος. Φοβάμαι ότι θα τρελαθώ μια μέρα χωρίς να το πάρω είδηση, αυτός ο κόσμος δεν μου αρέσει, ειδικά των ενηλίκων. Μέσα στα ψέματα και στην υποκρισία, στον στιγματισμό του αυθεντικού. Σα να νομίζουν οι άνθρωποι ότι τα χρόνια τους ωριμάζουν. Φθαρμένα μυαλά, νικημένα παιδιά σε άγαρμπα σώματα, που δεν παίζουν, δεν τρέχουν. Μάτια που δεν κοιτάνε με αγάπη. Μια ολόκληρη κοινωνία σε ιδρυματική κατάσταση, σε κλουβί, να ασφυκτιεί και κανένας να μην λέει τίποτα. Να μη χαμογελά ειλικρινά, εγκλωβισμένος, στραπατσαρισμένος, πνιγμένος από μια χούφτα μπούρδες. (Κι εγώ να συμπεριφέρομαι λες και είμαι κάποια αριστοκράτισσα, πρέπει να έχω όντως μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου.) Και ενώ ξέρω ότι ο κόσμος είναι γεμάτος αντιφάσεις, ότι η ευθεία δεν είναι ο πιο σύντομος δρόμος αλλά ο πιο καταστροφικός. Ότι τελικά είμαστε θύματα των πιστεύω κι όχι της πραγματικότητας και πάλι, ξέρω ότι όταν είσαι μόνος εναντίον πολλών, θα χάσεις. Μας γεμίσανε τόσες φοβίες από παιδιά για την αλήθεια, μας κάνανε να αμφισβητήσουμε την κρίση μας γονείς, δάσκαλοι... όσοι μας προσέγγιζαν με αγάπη... για το καλό μας, αυτός ήταν ο τρόπος τους, α, φυσικά τους μεγάλους τους σέβεσαι επειδή είναι μεγάλοι κι ας μην έχουν τίποτα αξιοσέβαστο. Κάπως έτσι έχουμε μαλλιά κουβάρια ιδέες και αξίες. Λέμε σ΄αγαπώ και μετά ξεστομίζουμε τις πιο χυδαίες προσβολές, και δεν είναι οι λέξεις που λαβώνουν αλλά η πρόθεση ενός αγαπημένου να σε πληγώσει, να σε κάνει χώμα, να σε κοιτάξει αφυψηλού έστω κι αν χρειαστεί να σε πατήσει χάμω... Από παιδί κοιτάζω τον απέναντί μου και να ξέρω ότι το χειρότερο δεν είναι να με βρίζουν, να θέλουν να με πατήσουν αλλά να φέρομαι έτσι γιατί τότε θα χάσω την αξία μου, την θέληση μου, την δυνατότητα εκλογής να είμαι αυτή που θέλω. Μόνο που πλέον δεν έχω όνειρα. Δεν έχω. Είμαι απογοητευμένη από μένα, νόμιζα πως θα μουν πιο δυνατή, καμιά φορά ξέρω ότι απλά φταίει το περιβάλλον μου, αλλά αυτή η υπερευαισθησία μου είναι άλλο πράμα. Ούτε και ξέρω τι γράφω, αν βγάζουν νόημα. Ίσως έχω χάσει ήδη τα λογικά μου, εξάλλου κάποιες φορές θέλω τόσο πολύ να μην καταλαβαίνω, να μη νιώθω, αλλά από την άλλη έστω από πείσμα σκέφτομαι ότι αφού ήρθα σ' αυτόν τον κόσμο το χρωστάω σε μένα και σε όποια ανώτερη δύναμη υπάρχει,αν υπάρχει, να κάνω λίγο πιο όμορφο αυτόν τον κόσμο έστω μέσω των παιδιών. Γιατί υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που δεν το βάζουν κάτω και όσο κι αν νιώθω μόνη, δεν είμαι η μόνη. Είναι κι άλλοι που προσπαθούν, που θέλουν κάτι παραπάνω από αναλώσιμες σχέσεις και υλικά για το φαίνεσθαι. Έτσι δεν είναι;