ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η Κατερινα ηταν πολυ ευγενικη απο μικρη,καλοσυνατη.Με πολυ λιγους φιλους μεσα,μετρημενους στα δάχτυλα θα ελεγα αλλα παντα ηταν ετοιμη να ακουσει το προβλημα σου.Ηταν στη ταξη μου. Απόφοιτοι του 12. Την ξερω απ την πρωτη γυμνασιου.Οπως και τον Μ. Μια ταξη μεγαλυτερος μας..αντικοινωνικος,μοναχικός,αμίλητος.Και οταν λεω αμιλητος δε του βγαζες ουτε το ναι και το οχι απ το στομα του.Μπορει να του μιλουσες και να σου γυρνουσε τη πλατη και να φευγε η απλα να σε κοιτουσε.Ισως εφταιγε το μπουλινγκ.Ισως γιατι ενιωθε ασχημα με τον εαυτο ως αποτελεσμα της βιας που του ασκούνταν για το υψος του. Δούλεμα,ξυλο.Κακος μαθητης ή μαθητης φαντασμα.Στο πισω θρανιο μονος του χωμένος,τον παρατηρουσα απ τις αρχες του γυμνασιου γιατι με φοβιζε και ταυτόχρονα ενιωθα λυπηση που το συμπεριφερονταν οι υπολοιποι κατα αυτο τον τροπο μη ξέροντας αν ο ιδιος διαλεξε να ειναι στο περιθώριο η τον εβαλαν εκει χωρις τη θέληση του. Μεγαλώσαμε,πηγαμε λυκειο. Η Κατερινα ξεκινησε να προσεχει τον Μ.Της εκανε εντυπωση.Δεν ειχε προσεξει καν οτι υπαρχει αυτο το παιδι στο σχολειο μας.Δεν ειχε προσεξει οτι του ασκείται βια και οτι ειναι μονος του σε ολο αυτο. θυμαμαι πως ξεκινησε.Στο διαλειμμα πηγαινε στη ταξη του,αρχισε να πηγαινει στα μερη που τον συναντουσε.Παντα μονος του,παντα μονη της.Σαν να προσπαθει να μην τον τρομαξει. Νοεμβριος,Δεκεμβριος,Ιανουαριος.Να μαθαινει οτι το παιδι εχει προβληματα και στο σπιτι.Η Κατερινα αρχισε να αντιδραει οταν ακουγε κατι για εκεινον,αρχισε να μπαινει στους καυγάδες και να τον βγαζει απ εξω. Σταματησα να ασχολουμαι με το τι κανουν.Αληθεια τους εβλεπα και εφευγα.Δεν ηθελα να δω κι εκεινη να γινεται ετσι.Ξερεις οταν πας να υποστηρίξεις καποιον παιρνει και σενα η μπαλα.Αυτο φοβόμουν. Αλλαξα σχολειο την ιδια χρονια λογω οικονομικών. Πριν κατι μερες τους ειδα στον δρομο μαζι.Και εκεινος και εκεινη χαμογελαστοι.Το αντικοινωνικο παιδακι του τοτε να με κοιταει με βλεμμα αισιοδοξιας.Το τοτε κατεστραμμενο παιδι να χαμογελαει τωρα.Και σκεφτομαι..ποση δυναμη ειχε αυτη η κοπελα που καθησε και ασχολήθηκε με ενα παιδι το οποιο όδευε προς τη καταστροφη με αυτα που του γινοταν.Κανενας ποτε δε θα νοιαζοταν για αυτον.Ουτε αυτος για τον εαυτο του. Τωρα ειναι μαζι. Εμαθα πως μεγαλωσε μεχρι μια ηλικια με τη γιαγια του γιατι η μανα του δεν ασχολουνταν.Οταν πεθανε τον πηρε εκεινη.Εγινε θεμα συνεδρίασης στη τριτη λυκειου για εκεινον και τη βια που του ασκουνταν και η μανα του δεν εμφανιστηκε καν.Τον βλεπω να χαμογελαει πλεον και τον χαιρομαι.Χαιρομαι που βρεθηκε ανθρωπος και τον εσωσε.Μεχρι και εγω γυρισα το κεφαλι μου και δε νοιαστηκα.Αλλα οντως το πιστευω,υπαρχουν ηρωες αναμεσα μας.