ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σχεδον ολοι στο περιβαλλον μου εχουν προβληματα. Ο καθενας απ αυτους θεωρει το προβλημα του τραγικο. Αλυτο... Αλλα για καθε λυση που θα βρω θα υπαρχει και αλλο προβλημα. Εχω κουραστει με τον κοσμο που υποφερει απο επιλογη. Εχω βαρεθει να βλεπουν ολοι προβληματα και ποτε λυσεις. Αλλα το εξοργιστικο ειναι το εξης: δεν με ρωτησε ποτε κανενας αν υπηρξε ποτε προβλημα στη ζωη μου, εφοσον δεν κλαιγομαι ειναι αυτονοητο οτι ολα ειναι καλα.. Δεν με νοιαζει να ακουσω για λιγο τα ατελειωτα αλυτα προβληματα τους, ουτε που θεωρουν δεδομενο οτι ολα μου πανε παντα καλα. Το εξοργιστικο ειναι που γυρνανε με υφος "καλα δεν ειναι ετσι ρε συ, δεν καταλαβαινεις, αλλωστε δεν εχεις αντιμετωπισει και ποτε σου κανενα σημαντικο προβλημα"... Και για σενα που σκεφτεσαι οτι, "ε, βλεπουμε τωρα μονο τη δικη σου πλευρα και οχι και των γνωστων σου", "για να το λενε μπορει και να ισχυει", οχι φιλε μαμουχαλε! Η ζωη ειναι οπως τη βλεπεις! Ειμαι ορφανη απο τα 7 και για τους γυρω μου δεν ειχα ποτε καποιο σοβαρο προβλημα γιατι παντα θα εβρισκα μια λυση ή εστω δε θα το αφηνα να γινει τοσο σημαντικο για μενα ωστε να με επηρεασει και σε αλλες πτυχες της ζωης. Αλλα τι ξερω γω απ' αυτα, ετσι κι αλλιως "ολα ευκολα μου ρθαν".