Καλημέρα σας άγνωστοι φίλοι μου.
Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας λίγες γραμμές που θα σας δείξουν πως νιώθω αυτές τις μέρες και δεν έχω που να τα μοιραστώ.
Ήμουν σε μια σχέση κάποια χρόνια ,η οποία τελείωσε λόγω παθολογικής ζήλιας του πρώην συντρόφου μου, στο πρόσωπό μου.
Χωρίς λόγο και αφορμές.
Έκλαψα πολύ,άφησα τον εαυτό μου να ξεσπάσει και ότι χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Έβλεπα ότι με τον καιρό ,αυτό δεν κατευνάζει μέσα μου.
Πέρασαν 2 χρόνια και δεν μπορώ να δημιουργήσω άλλο δεσμό ,όχι ότι δεν βρέθηκαν ευκαιρίες που να πληρούν τα θέλω μου,αλλά είμαι τόσο κενή,άδειασα σε αυτή τη σχέση,δεν έχω να δώσω ,οπότε απομακρύνω τα πάντα.
Μέχρι που ο ''πρώην'' έκανε νέο δεσμό.
Ο πρώην που ξυπνούσαμε κάθε πρωί μαζί, καναμε σχέδια ,προσπαθούσαμε για παιδί,αρραβωνιαστήκαμε ,να βλέπω να λέει δημόσια όσα έλεγε σε μένα.Να μου πείτε δεν υπάρχουν συμβόλαια σε αυτά ,αλλά ήμουν τόσο επιπόλαιη και ονειροπόλα που όντως πίστεψα ότι το για πάντα υπάρχει.
Αυτό με έκανε ακόμα πιο κενή ,δεν είχα συναίσθημα να βγάλω .
Ούτε χαρά ,αλλά ούτε λύπη για αυτό που έβλεπα.
Μόνο απογοήτευση ,αλλά όχι γιατί έκανε σχέση ,προς θεού ,χαίρομαι να είναι ευτυχισμένος και το εννοώ,αλλά για την τρομερή αλλαγή του,βάσει των νέων δεδομένων στη ζωή του μετά το χωρισμό μας,έγινε επιφανειακός,της λεζάντας,κάτι που σιχαινόμουν ,οπότε όλα αυτό με βοήθησε ακόμα περισσότερο σε συνδυασμό με τη ζήλια του,να καταλάβω ότι δεν κάνει για σύντροφος μου.
Θα μου πείτε τι κάθομαι και το σκαλίζω.
Είναι ότι μου άφησε μια πικρία ο λόγος που χωρίσαμε ,ένα τραύμα που παλεύω να ξεπεράσω,αλλά μεσα μου ξερω πως δεν θα το άντεχα για το υπόλοιπο της ζωής μου να είμαι στρατιωτάκι ,ώστε να μην έχει ανασφάλειες.
Θα έρθουν όμορφες ημέρες και κάπου και για μένα θα ξανά υπάρξει αυτό το όμορφο συναίσθημα του έρωτα και της αγάπης αλλά με πιο υγιή θεμέλια.
Σας το εύχομαι .