ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες παρακολούθησα ένα θέαμα. Το είχα ξαναδεί πριν είκοσι τρία χρόνια, ήμουν στην εφηβεία μου τότε, στα δεκάξι, να φανταστείτε μιλάω για την εποχή που τα λεωφορεία (106, 126) τερμάτιζαν στην πλατεία Κολοκοτρώνη στο κέντρο της Αθήνας κι όχι στο Φιξ. Το Β2 μια απ' τα ίδια, τερμάτιζε στο κέντρο. Θυμήθηκα που έπαιρνα τα λεωφορεία (ή ταξί αν αργούσαν πολύ τα μέσα μαζικής μεταφοράς) και πήγαινα κέντρο κι έβλεπα το συγκεκριμένο θέαμα και άλλα φυσικά. Απλά το συγκεκριμένο θέαμα (ήταν μια θεατρική παράσταση) πήγαινα και το έβλεπα πολλές φορές, είχα τρελό κόλλημα. Ήταν ένα νεοελληνικό έργο με έξυπνο χιούμορ που με είχε σημαδέψει. Μέσα στην πεντάδα καλύτερων νεοελληνικών έργων το έχω. Με άλλους συντελεστές το είδα χθες φυσικά κάπου αλλού, ωραία ήταν κι εχθές, καλή προσπάθεια, όλα καλά, αλλού ήθελα να εστιάσω. Δεν περίμενα ότι θα το ξαναδώ αυτό το έργο γιατί δεν έχει ξανανέβει από τότε ενώ υπήρξε για την εποχή του εμπορική επιτυχία. Πήγα στη βιβλιοθήκη μου, άνοιξα το θεατρικό πρόγραμμα που έχω από τότε, είκοσι τρία χρόνια μετά κι αναπόλησα τη ζωή μου, τι όνειρα είχα τότε, τι ελπίδες, πώς σκεφτόμουν ότι θα είμαι όταν θα περάσουν τα χρόνια. Καλά δε ζούσα και τη σούπερ ζωή τότε, ένας αγχωμένος λόγω Λυκείου έφηβος ήμουν που λάτρευα τα θεάματα και πήγαινα και τα παρακολουθούσα μόνος και μαγεμένος. Παρακολουθώντας χθες αυτό το θέαμα μού ήρθαν στιγμές από τότε που το έβλεπα φανατικά για μία σεζόν, 2000-2001. Εκείνο το χειμώνα. Ήμουν καλοντυμένος και χθες όπως και τότε. Δεν το λέω ψωνίστικα, απλά από μικρός μού άρεσε να τιμώ με επίσημα ενδύματα την έξοδο για θέατρο και σινεμά. Ειδικά για θέατρο όπου ζωντανά κάποιοι άνθρωποι δίνουν το αίμα τους πάνω στη σκηνή. Πού θέλω να καταλήξω; Μόνος και τότε, μόνος και τώρα. Τα ρούχα άλλαξαν, το ότι έγινα μεσήλικας, το βιβλίο και η τσάντα που κουβαλώ μαζί μου. Αυτά άλλαξαν. Κατά τ' άλλα μόνος. Αυτό που ψιλοφοβόμουν μέσα μου τότε ή το σατίριζα μέσα στη νεότητά μου. Αυτό συνέβη. Τότε που έφηβος ήμουν κι έβλεπα κάποιους μόνους στα θεάματα και σκεφτόμουν πώς θα είμαι εγώ άραγε στην ηλικία τους; Στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα. Α, σκεφτόμουν, μάλλον τότε θα έχω οικογένεια. Καλά δε σκοτώθηκα να αποκτήσω οικογένεια ούτε ενδιαφέρθηκα να το κυνηγήσω και κυρίως δεν μπορώ να συντηρήσω κάτι τέτοιο αλλά ελπίζω να καταλαβαίνετε πώς το λέω. If you know you know που λένε και οι πιτσιρικάδες. Θα μου πείτε δεν τον έβλεπα τον προδιαγεγραμμένο μου δρόμο; Τον έβλεπα, δεν υπήρξα αφελής. Από τα μαθητικά μου χρόνια τον έβλεπα τον μοναχικό μου δρόμο. Είμαι αυτό που προοριζόμουν να γίνω, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι άλλωστε με ελάχιστες εξαιρέσεις. Απλά χθες επέστρεψα μέσω αυτής της παράστασης μέσα απ' αυτόν τον παράδοξο δρόμο στην εφηβεία μου και μετά είδα ότι μεγάλωσα, είμαι πλέον ένας μεσήλικας, ακόμα καθισμένος σε μια καρέκλα να παρακολουθώ μαγεμένος κάποιο θέαμα. Θα ήθελα πολύ να έχω κάποια αγαπημένη μαζί μου. Έχω κάποια στο μυαλό δηλαδή αλλά δεν... Ξέρω η απάντηση θα είναι ''και τι έκανες εσύ για να έχεις κάποιον άνθρωπο δίπλα σου; Τους ανθρώπους τους κερδίζουμε με προσπάθεια'' κι άλλες τέτοιες ''χαριτωμένες'' φράσεις βολεμένων που συνήθως δεν έχουν προσπαθήσει για τίποτα στη ζωή τους σε κανέναν τομέα και τους έχουν έρθει όλα βολικά. Αναλογίστηκα επίσης χθες ότι για κάποιους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου και προτιμήσεων μάλλον ο έρωτας δεν θα βιωθεί. Δεν είμαι απ' αυτούς που έπεφτα με τα μούτρα σε όποια έβλεπα λέγοντας χαζομάρες ή κάνοντας ηλίθιο καμάκι (αντιπαθώ και τον όρο). Όταν η καρδιά μου σκιρτούσε για κάποιο πρόσωπο έδειχνα το ενδιαφέρον μου, έλεγα κάποια λόγια δείχνοντας ότι ενδιαφέρομαι να γνωριστούμε παραπάνω, κάποια κομπλιμέντα που έβγαιναν από την καρδιά μου, ούτε πίεζα ποτέ ούτε ήθελα ντε και καλά υποχρεωτικά σχέση. Ήθελα κάτι παραπάνω από το φλερτ. Αυτό που εισέπραττα ήταν ή αλλαγή συζήτησης ή ευχαριστώ και αλλαγή συζήτησης από το πρόσωπο της αρεσκείας μου. Το πράσινο φως αγνοείται. Θα πουν κάποιοι ότι κάτι δεν κάνω καλά. Ναι αλλά επί πόσα χρόνια; Όταν αυτό συμβαίνει από τα μαθητικά μέχρι τα μεσήλικα χρόνια μου; Ίδιο μοτίβο. Και δεν είμαι κι απ' αυτούς που ερωτεύομαι συνέχεια ούτε λέω τα ίδια σε πενήντα άτομα κι όποιο τύχει. Δεν λέω ότι είμαι τέλειος. Καλά όμορφος δεν είμαι σίγουρα, αυτό το ξέρω, αλλά εντάξει εννοείται πως κάπου λανθάνω κι εγώ. Ίσως το στυλ μου να φταίει. Τέλος πάντων, φταίω εγώ για όλα, κι ας το κλείσουμε εδώ. Τέλος θα ήθελα να πω πως διάβασα σε ένα βιβλίο με τη ζωή μιας αγαπημένης μου καλλιτέχνιδας ότι είχε τύχει λέει κάποια φορά κι είχε ζητήσει από έναν δημοσιογράφο να διακόψουν τη συνέντευξη γιατί αυτό που ποθούσε ήταν να χαϊδευτεί μαζί του. Αυτός της είπε πως είναι δεσμευμένος κι εκείνη του είπε πως εντάξει δεν ήθελε να κάνουν έρωτα, απλώς να χαϊδευτούν. Της αρνήθηκε και πάλι και στη διαδρομή στο ταξί λέει φεύγοντας από το χώρο της συνέντευξης εκείνη ήταν συγκινημένη κι αυτός της ζήτησε συγνώμη. Αυτά είναι πράγματα που λίγοι, ελάχιστοι άνθρωποι τα καταλαβαίνουν. Μόλις το διάβασα έσπασε η καρδιά μου κι αναλύθηκε σε δάκρυα, μού ήρθαν αυθόρμητα. Οι περισσότεεροι θα χαζογελάσουν ή θα πουν ''α, την ανώμαλη ή την παράξενη'' ή θα την πουν σεξομανή και τέτοια. Καμία σχέση. Δεν θέλω να πω σε ποιά καλλιτέχνιδα αναφέρομαι, κάποιοι μπορεί να αντιπαθούν τη δουλειά της και να βρουν αφορμή για να βγάλουν μίσος και χολή. Εγώ μετά απ' αυτό την εκτίμησα ακόμα περισσότερο. Εκεί που την λάτρευα την υπερλάτρεψα. Τέλος πάντων. Αυτά είχα να πω. Ελπίζω στα γεροντικά μου χρόνια να βρω κάποια που να συνεννοηθούμε με τα μάτια.